Instruction-prompted objective behaviors as proxy for subjective measures in a driving simulator

تعاملات با سایر کاربران جاده و تفسیر موقعیت های ترافیکی جنبه های مهم ایمنی رانندگی است. خود گزارش اغلب برای بررسی درک و نگرش رانندگان مورد استفاده قرار می گیرد، اما خود گزارش می تواند به دلیل پاسخ اجتماعی مطلوب و نادرست باشد. شبیه سازی رانندگی ابعاد عینی رفتارهای راننده را ارائه می دهد اما توانایی محدودی برای ایجاد رفتارهای طبیعی دارد. برای حل این مسئله، یک رویکرد مبتنی بر شبیه ساز رانندگی را آزمایش کردیم که سناریوهای رانندگی واقعی را شامل موانع بالقوه ناخوشایند جلو و تاخیر در زمان سفر با دو نوع مختلف دستورالعمل. رفتارهای کنترل وسایل نقلیه شرکت کنندگان و درک ذهنی از تاخیرهای ترافیکی مقایسه شد. نتایج نشان داد که رفتارهایی که به دنبال دستورالعمل هایی برای رانندگی با خیال راحت جمع آوری شده است ارتباطات قابل توجهی با ادراک شرکت کنندگان از تاخیر ترافیک نداشتند در حالی که شرکت کنندگان دستورالعمل هایی را برای رانندگی رفتارهای به سرعت نشان دادند که پیش بینی ادراکات ذهنی خود را از تاخیرهای ترافیکی پیش بینی می کردند. یافته ها نشان می دهد که رفتار کنترل خودرو می تواند به عنوان یک پروکسی برای ادراک ذهنی از تاخیر ترافیک استفاده شود. ما نتیجه می گیریم که روش رانندگی شبیه ساز ترکیب دستورالعمل ها، سناریوهای ترافیکی واقع بینانه و روش های تحلیلی انطباق مناسب برای مطالعه رفتار رانندگان و تعامل با سایر کاربران جاده ای است و می تواند نیاز به تکیه بر گزارشات ذهنی خود را به حداقل برساند.