Speaker's voice as a memory cue

صدای بلندگو نقش اصلی را به عنوان پایه ای از تعاملات شنوایی اجتماعی ایفا می کند. در اینجا، شواهدی را ارائه می دهیم که بیان می کند صدای سخنران یک قاعده انتگرال در حافظه شنوایی است. بررسی ماهیت نمایندگی صدا به عنوان یک نشانه حافظه برای درک حافظه شنوایی و همبستگی های عصبی که اساس آن است، ضروری است. شواهد حاصل از مطالعات رفتاری و الکتروفیزیولوژیک نشان می دهد که در حالی که بازسازی خاص صدا (یعنی همان بلندگو) اغلب به نظر می رسد حافظه کلمه را حتی بدون توجه به صدا در مطالعه تسهیل کند، حضور یک مزیت جزئی از صدای مشابه بین مطالعه و آزمون کمتر روشن است. با توجه به تجربه های حافظه صریح با استفاده از صداهای ناآشنا، روش های رمزگذاری نقش مهمی ایفا می کنند. جلوه های صوتی همگرا در زمانی که صدا به طور خاص در مطالعه مورد توجه قرار می گیرد (به عنوان مثال، زمانی که نسبتا جزئی، رمزگذاری ادراکی اتفاق می افتد) یافت می شود. این یافته های رفتاری با شاخص های عصبی عملکرد حافظه مانند اثرات احیا قدیمی / جدید و اثر جلوی چشم راست راست همخوانی دارد. سابق متمایز می شود بین کلمات صحیح شناسایی قدیمی و کلمات جدید به درستی شناسایی شده است، و نشان می دهد هماهنگی صدا تنها زمانی که صدا در مطالعه حضور داشته باشد. خصوصیات دومی احتمالا به جای حافظه کلمه بستگی به حافظه صوتی دارد. همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می دهد که اثرات صدا در پارادایم های حافظه ضمنی وجود دارد. با این حال، حضور جلوه های صوتی به نظر می رسد تا حد زیادی بر روی وظیفه مورد استفاده بستگی دارد. با استفاده از یک وظیفه شناسایی کلمه، شباهت ادراکی بین مطالعه و شرایط آزمایش، مانند آزمون های صوتی صریح، بسیار مهم است. علاوه بر این، نوع سر و صدا به نظر می رسد اثر متفاوتی داشته باشد. در حالی که جلوه های صوتی در زمانی که سر و صدای سفید در هر دو مطالعه و آزمون مورد استفاده قرار می گیرد، مشاهده شده است، استفاده از صدای چند سخن گوینده نتایج مشابهی ندارد. از لحاظ نظارت بر تحولات نورولوژیکی تحقیق، مشخص کردن یک اثر حافظه ضمنی نشان دهنده همگرایی صدا در حال حاضر فاقد آن است.