Framing advantageous inequity with a focus on others: A catalyst for equity restoration

تحقیقات پیشین نشان داده است که ایجاد بی عدالتی به عنوان یک مزیت درونی، اما نه به عنوان یک عیب بیرونی، می تواند منجر به حمایت بیشتر از سیاست های بازتوزیعی نسبت به گروه های محروم شود. با این حال، مشخص نیست که آیا این اثرات قابلیتی به همان شیوه ای که نابرابری بین افراد رخ می دهد رخ می دهد. در دو آزمایش، ما آزمایش می کنیم که آیا فریم های مختلف نابرابر (خود متمرکز در مقابل متمرکز بر دیگر) می توانند پاسخ های متفاوتی به نابرابری های سودمند بر اساس سطح نابرابری (سطح فردی در مقابل سطح گروه) فعال شوند. در مطالعه 1 ما دریافتیم که چارچوب نابرابری و سطح نابرابرانه، تعاملی تصمیمات بازتوزیع را پیش بینی می کنند، به طوری که افراد دارای مزایای درگیر در رفتارهای بازتوزیع بیشتر، زمانی که نابرابری به عنوان معایب فرد دیگری تعریف می شد، زمانی بود که نابرابری به عنوان یک ضرر دیگر گروه بود. این اثرات واگرا رخ داده است، زیرا نابرابری در سطح فردی، ارزیابی منفی دیگران نسبت به نابرابری در سطح گروه را در فرایند متمرکز دیگر بررسی می کند (مطالعه 2). این یافته ها یک شرط مرزی تحقیق قبلی در زمینه نابرابری را ایجاد می کند و سطح نابرابری را به عنوان یک نظارت مهم که بر تمایل افراد ثروتمند برای مشارکت در رفتار ترمیم اثر می گذارد، ایجاد می کند.