Co-creating value through renewing waterway networks: A transaction-cost perspective

از آنجا که شبکه های آبراه مدرن به طور فزاینده ای با دارایی های پیرامون مواجه می شوند، بازسازی آبراهه ها برای کشورهای غربی اهمیت بیشتری خواهد یافت. تجدید می تواند به عنوان یک انگیزه برای تحقق شبکه های آبراه یکپارچه در نظر گرفته شود که در نتیجه اعمال نفوذ به نفع وسیع افراد دخالت می کند. این را می توان از طریق سازه های مختلف بین سازمانی هماهنگ کرد. با استفاده از یک دیدگاه هزینه معامله، ما به ارزیابی تدارکات حکومتی موثر برای تجدید شبکه های آبراه ها در چنین یکپارچه کمک می کنیم. هدف ما بررسی ساختار سازمانی سازمانی بین سازمانی برای بازسازی آبراه ها است، همانطور که توسط بازیگران درگیر در مطالعه موردی آبراهه های هلندی می بینیم. یافته های ما نشان می دهد که تجدید آبراه شامل ویژگی های اضافی از لحاظ ظرفیت (گسترش یا کاهش)، اما نه از نظر کیفیت (ترکیب اهداف حمل و نقل با اهداف مکانی مانند اکولوژی و یا توسعه منطقه ای). ساختارهای بین سازمانی که با توجه به همبستگی جغرافیایی و در نتیجه دخالت وسیعتر مشارکتکنندگان، به دلیل مذاکرات گسترده در مورد هماهنگی منافع متضاد و عبور از مرزهای جغرافیایی و اداری همراه با معاملات نامشخص و وقت گیر است. همچنین، تغییر در وابستگی متقابل از سلسله مراتب به سمت روابط قراردادی مورد نیاز است، قرار دادن بازیگران غالب (دولت ملی) در یک موقعیت نا آشنا که در آن آنها دست کم گرفتن سرمایه گذاری های زیربنایی را کاهش می دهند. تصورات در مرکز معاملات در مورد اهداف بخش و دارایی های فردی، در حالی که معامله واقعی ممکن است متفاوت باشد اگر چشم انداز گرفته شده است که شامل سیستم آبی بزرگتر، محدوده فضایی وسیع و افق بلند مدت است. ما نتیجه می گیریم که اهداف کوتاه مدت و کوتاه مدت حمل و نقل، اهداف بلندمدت و یکپارچه را از بین می برند، که ملاحظات راهبردی مورد نیاز برای هماهنگ کردن منافع آب و هوایی را رد می کند.