Ageing, impairments and travel: Priority setting for an inclusive transport system

پیری جمعیت در بسیاری از کشورها نشان می دهد که سیستم های حمل و نقل باید با نیازهای تعداد بیشتری از افراد مبتلا به اختلالات مربوط به مسافرت سازگار شوند. این پیشرفت اهمیت یک چالش اساسی را برای برنامه ریزی حمل و نقل را برجسته می کند: ارائه همه اشخاص به اهداف کلیدی، صرف نظر از ویژگی های بدن فرد. چالش این است که فراتر از مفهوم سیستم های حمل و نقل در دسترس جهانی به سوی یک سیستم حمل و نقل فراگیر بروید. در جایی که سابق بر تطبیق سیستم های حمل و نقل موجود با نیازهای افراد با طیف وسیعی از توانایی های بالقوه تمرکز می کند، دومی به هدف این است که همه اشخاص را به دسترسی به طیف وسیعی از اهداف کلیدی متصل کند. این چالش نیازمند نه تنها تطبیق سیستم های حمل و نقل موجود است، بلکه گسترش این سیستم ها برای ارائه افراد دارای معلولیت مسافرتی و دیگران با دسترسی به مقصد است. هدف مقاله این است که یک چارچوب اساسی ایجاد کنیم که می تواند برای تعیین اولویت ها در جهت توسعه چنین سیستم حمل و نقل فراگیر باشد. این چارچوب، دو اصل را برای تنظیم اولویت، یکی از مفهوم به حداکثر رساندن رفاه و یکی از مفاهیم مفهوم سختی را مشتق می کند. بر اساس این دو اصل از تنظیم اولویت، سه دسته مختلف از اقدامات برای افزایش دسترسی به افراد مبتلا به اختلالات مربوط به سفر مشخص می شود: (1) اقدامات که به اصل بهره وری و یا حداکثر رساندن رفاه؛ (2) اقداماتی که باعث کاهش مشکلات حمل و نقل از طریق انطباق یا گسترش سیستم حمل و نقل عمومی می شود؛ و (3) اقداماتی که باعث کاهش مشکلات حمل و نقل از طریق خدمات اختصاصی برای افراد مبتلا به اختلالات مسافرت می شود. چارچوب پیشنهادی نیاز به تغییر در عمل تجزیه و تحلیل هزینه-سود است و همچنین مشخص کردن آستانه آستانه سختی. این امر ضروری است تا مشکلات حمل و نقل افراد با اختلالات مسافرتی قابل مشاهده برای چشم عمومی باشد.