Air traffic assignment to reduce population noise exposure using activity-based approach

سر و صدای هواپیما به عنوان یکی از مهمترین مسائل زیست محیطی مربوط به حمل و نقل هوایی محسوب می شود. بسیاری از فرودگاه ها اقدامات گوناگونی را برای کاهش تاثیر آن ارائه کرده اند. چندین استراتژی تخصیص ترافیک هوایی برای تخصیص نویز به صورت عاقلانه پیشنهاد شده است. هرچند که هر تصمیم در مورد انتصاب هواپیما به مسیرها باید در معرض سر و صدای مردم قرار گیرد، هیچ یک از استراتژی های تخصیص ترافیک هوایی، مهاجرت روزانه جمعیت و تعداد افرادی که در معرض سر و صدا قرار می گیرند، مورد توجه بوده است. هدف این تحقیق توسعه یک مدل ریاضی و یک الگوریتم اکتشافی است که می تواند هواپیما را به مسیرهای خروج و رسیدن اختصاص دهد به طوری که تعداد افرادی که در معرض سر و صدا قرار می گیرند کمترین میزان ممکن است، با توجه به تغییرات زمانی و مکانی در جمعیت در یک فرودگاه مجاورت، همسایگی. این رویکرد در فرودگاه بلگراد نشان داده شده است تا مزایای مدل پیشنهادی را نشان دهد. مثال عددی نشان داد که با استفاده از مدل تخصیص ترافیکی پیشنهاد شده، احتمال ابتلا به سر و صدای جمعیت به طور قابل توجهی کاهش می یابد. به عنوان یک نتیجه از تخصیص ترافیک پیشنهاد شده، مصرف سوخت کلی کمتر از 1٪ افزایش یافت.