Renal epithelial injury and fibrosis

بیماری مزمن کلیه در یک مرحله پیشرفته، به طور ناگهانی پیشرفت می کند تا نهایت ناتوانی کبد را مشخص کند که از طریق پیشرفت ضربانهای نفرون همراه با افزایش ظاهر بافت فیبروتیک، به نام فیبروز کلیوی مشخص می شود. سوال فوری این است که آیا فیبروز کلیوی پاسخ به آسیب است یا اگر فیبروز پتانسیل پیشرونده خود را حفظ می کند که به طور فعال در بدتر شدن کلیه کمک می کند. بررسی حاضر بین فیبروز کلیوی پس از آسیب گلومرولی و فیبروز پس از آسیب اولیه لوله ای متمایز می شود. بیماری های گلومرولی پس از فروپاشی در لوله، به دوره ای پیشرفت می رسند که منجر به آن می شود که به طور کلی فیبروزیس توبولوبردی نامیده می شود. پیشرفت آسیب در سطح توبولونترستتیم به نظر می رسد به طور کامل وابسته به پیشرفت بیماری در گلومرول متناظر است. آسیب های لوله ای اولیه شانس بسیار خوبی برای بهبود است. اگر آنها یک فرآیند فیبروتیک محلی ایجاد کنند، این به نظر می رسد که برای بهبودی مفید باشد. مواردی که در بازیابی ناکام به نظر می رسد به طور ثانویه یک بیماری گلومرولی را تشریح می کند که یک چرخه ظریف وابسته به گلومروول را به پیشرفت تبدیل می کند. حتی اگر بیشتر محققان درباره فیبروز کلیوی به عنوان فرایندی برای پیشبرد پیشرفت بیماری فکر کنند، این بررسی نشان می دهد که شواهد ساختاری موجود به نفع نقش محافظتی فیبروز در درمان آسیب های لوله ای حاد یا در شرایط پیشرفت، ارائه یک شرکت چارچوب سه بعدی که اجازه می دهد هنوز نفوذ ناقص و یا جزئی بخاطر زنده ماندن داشته باشند. این مقاله بخشی از یک موضوع ویژه تحت عنوان: فیبر: ترجمه تحقیقات پایه ای به بیماری های انسانی است.