Global standardization and local complexity. A case study of an aquaculture system in Pampanga delta, Philippines

استانداردهای بین المللی از سیاست های جهانی تشکیل شده است که عمدتا برای حل مسائل مربوط به ایمنی مواد غذایی، قابلیت ردیابی، اثرات زیست محیطی و همچنین پاسخگویی اجتماعی است. همانطور که در دیگر صنایع غذایی و صنایع غذایی نیز این قوانین به طور گسترده ای آبزی پروری را تنظیم می کنند، به خصوص از آنجایی که بسیاری از انتقادات آن را آغاز کرده اند. این استانداردها به طور کلی از طریق به بالا به پایین طراحی شده و همیشه ویژگی های محلی سیستم های تولید را در نظر نمی گیرند. چنین پیاده سازی موجب ظهور الگوهای مشابه تولید و تجارت در مکان های مختلف می شود. بر اساس یک مطالعه موردی، این مقاله با هدف بررسی شکاف بین دیدگاه های ارسال شده توسط سیاست های متخصص، ساده و قابل تطبیق استاندارد سازی، در مقایسه با پیچیدگی واقعی و منحصر به فرد سیستم های آبزی پروری محلی است. فرض این است که فقدان شناخت این پیچیدگی به طور واقعی منجر به بازتولید شیوه های غالب تولید براساس استانداردها، نادیده گرفتن برخی از بازیگران محلی با ظرفیت نوآوری می شود، در حالی که از طرف چند ذینفع بزرگ تر حمایت می کند. به منظور آشکار ساختن شکاف، این مطالعه به برخی از عاملان یک سیستم آبزی پروری گسترده در فیلیپین و در تعامل آنها با تمرکز بر فعالیت های تمیزکاری و تجاری پرداخته است. سپس تغییراتی را که به پیاده سازی یک استاندارد ایمنی بین المللی غذا پی می برد، نشان می دهد. در نهایت بحث می شود (من) ارتباط بین دیدگاه جهانی و هنجاری، و دینامیک محلی و منحصر به فرد و (2) برخی از پل ها قادر به همآوردن هر دو.