Cellular and functional biomarkers of clinical transplant tolerance

توسعه پروتکل های تحمل پذیری نیازمند تست ها یا بیومارکرهایی است که دریافت کننده های تحمل کننده را از غیر قابل تحمل تشخیص می دهد. علاوه بر این، درک کامل از مکانیزم های قابل قبول مرتبط با تحمل بالینی پیوند ضروری است تا زمینه را به جلو برداریم. بر خلاف اکثر تحلیل های امضای مولکولی که توسط دیگران مورد استفاده قرار می گیرند، تاکید این مقاله بر روی بیومارکر های سلولی و کاربردی تحمل پیوند القا شده است. ایمنی به پیوند عضو بسیار پیچیده است و شامل دو دسته گسترده ای می شود: پاسخ های ایمنی ذاتی و بدست آمده یا سازگاری. با استفاده از حذف یا جلوگیری از آسیب های ایسکمیک به ارگان اهدا کننده می توان ایمنی فاحشی را ایجاد کرد و تحمل در سطح ایمنی سازگار می تواند با تزریق تعدادی از محصولات سلولی ایجاد شود. از آنجاییکه پاسخ ایمنی انطباق شامل حساسیت التهابی، جنبه های سلولی (سیتوتوکسیک و کمر) و هومورال است، همه این ها باید اندازه گیری شوند و گیرندگان که عدم واکنش دهنده خاص را نشان می دهند، می تواند تحمل کننده یا کاندیدای کم کردن و / . مکانیسم هایی که این عوامل باعث تحمل تحمل پیوند می شوند عبارتند از: تنظیم، انسداد، خستگی، پیری و حذف سلول های ایمنی دریافت کننده. یکی دیگر از مکانیسم اثبات تحمل، کروموزوم کمک کننده یا کامل است. با این حال، باید هشدار داد که تحمل غیرقانونی میتواند معکوس شود.