دانلود مقالات ISI درباره نرمش + ترجمه فارسی

نرمش (به انگلیسی: Exercise) یا حرکت ورزشی هر نوع فعالیت بدنی است که آمادگی جسمانی، تندرستی و سلامت کلی را افزایش داده یا حفظ می کند. همچنین اصطلاحاً به آن ورزش نیز گفته می شود اما باید توجه داشت که با آن متفاوت است چراکه ورزش الزاماً با هدف خاصی در حین انجام آن صورت می گیرد. تمرین بدنی به دلایل مختلف از جمله تقویت عضلات و سیستم قلبی عروقی، کسب مهارت های تمرین بدنی، حفظ یا کاهش وزن و همچنین با هدف تفریح انجام می شود. تمرین بدنی منظم سیستم ایمنی بدن را تقویت میکند و به جلوگیری از بیماری های فراوانی مانند بیماری های قلبی و عروقی، دیابت نوع ۲ و چاقی مفرط کمک می کند. تمرین بدنی همچنین سلامت روانی را بهبود می بخشد، به جلوگیری از افسردگی کمک می کند و باعث حفظ و بهبود اعتماد به نفس مثبت میشود. تمرین بدنی حتی باعث خوش اندامی و افزایش جاذبه جنسی فرد میشود که خود در بهبودِ بیشتر اعتماد به نفس مؤثر است. چاقی در کودکی، یک نگرانی در حال رشد جهانی است حال آن که تمرین بدنی به کاهش برخی از اثرات چاقی دوران کودکی و بزرگسالای مرتبط است. با توجه به طیف گسترده مزایای ثابت شده تمرین بدنی، پزشکان اغلب آن را داروی "معجزه" یا "اعجاب آمیز" مینامند. در یک سخنرانی ویدویی آموزشی جدید دکتر ایونس به خوبی نشان داده است که بهترین کاری که ما می توانیم برای سلامتی مان انجام دهیم روزی نیم ساعت تمرین بدنی است. تمرین بدنی در حفظ آمادگی جسمانی مواثر است و به حفظ وزن مناسب، ساختن و حفظ تراکم استخوان سالم، قدرت عضلانی و تحرک مفاصل، ارتقای فیزیولوژیکی تندرستی، کاهش ریسک جراحی و تقویت سیستم ایمنی بدن کمک مثبت میکند. تحقیقات رو به توسعه نشان داده است که بسیاری از فواید ورزش از طریق نقش عضلات اسکلتی به عنوان یک عضو غده درون‌ریز واسطه می شوند. بعبارتی، انقباض عضلات،مواد متعدد ی را تحت عنوان میوکین ها آزاد می سازد که رشد بافت جدید، ترمیم بافت، وکارکردهای ضد التهابی متعدد را گسترش می دهد، که به نوبه خود خطر ابتلا به بیماری های مختلف التهابی را کاهش می دهد. تمرین بدنی باعث کاهش سطح کورتیزول می شود، که عامل بسیاری از مشکلات سلامتی، اعم از جسمی و روانی است. انجام منظم تمرین بدنی های هوازی به جلوگیری یا درمان بیماریهای مزمن جدی و تهدید کننده زندگی کمک میکند، مانند فشار خون بالا، چاقی، بیماری های قلبی، دیابت نوع ۲، بی خوابی، و افسردگی. قند خون با تمرین بدنی استقامتی قبل از وعده غذایی بیشتر از همان تمرین بدنی بعد از وعده غذایی کاهش مییابد. بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهانی، عامل ۱۷ درصد از بیماری های قلبی و دیابت، ۱۲ درصد از افت در افراد مسن، و ۱۰ درصد از سرطان سینه و سرطان روده بزرگ، عدم فعالیت جسمانی است. شواهدی وجود دارد که تمرین بدنی شدید که در آن مصرف اکسیژن بدن به ۹۰ تا ۹۵ درصد ماکزیمم میرسد، مفید تر از تمرین بدنی متعادل است که ۴۰ تا ۷۰ درصد ماکزیمم اکسیژن جذب میشود. برخی از مطالعات نشان داده اند که تمرین بدنی شدید اجرا شده توسط افراد سالم می تواند پپتیدهای افیونی طبیعی (همان اندورفین، که همراه با انتقال دهنده های عصبی دیگر موجب شادی و سرخوشی ناشی از تمرین بدنی میشوند و نشان داده شده که اعتیاد آور هستند) و همچنین تستوسترون و هورمون رشد را افزایش دهد، که این تاثیرات با تمرین بدنی متعادل به طور کامل به دست نمی‌آیند. تحقیقات اخیر نشان می دهد که اناندمید ممکن است نقش بیشتری نسبت به اندروفین در "سرخوشی دویدن" داشته باشد. با این حال، تمرین در این شدت برای زمان های طولانی، یا بدون گرم کردن مناسب قبل و سرد کردن بعد از آن، می تواند به افزایش خطر آسیب جسمی و سایر عارضه های تمرین بیش از حد منجر شود. تمرین بدنی های هوازی و بی هوازی هر دو منجر به افزایش بهره وری مکانیکی قلب میشوند یا با افزایش حجم قلب (تمرین بدنی آئروبیک)، یا ضخامت میوکارد (تمرینات قدرتی). چنین تغییراتی به طور کلی مفید و سالم هستند اگر در پاسخ به تمرین بدنی رخ دهند. همه افراد به یک اندازه از تمرین بدنی بهره نمی‌برند. تنوع فوق العاده ای در پاسخ فردی به تمرین بدنی وجود دارد، که در آن اکثر افراد افزایش متوسط در استقامت ناشی از تمرین بدنی آئروبیک را می بینید، بعضی از افراد تا دو برابر جذب اکسیژن شان را افزایش میدهند، در حالی که برخی دیگر هرگز نمی‌توانند استقامت شان را ارتقا دهند. اما هایپرتروفی عضلانی ناشی از تمرینات مقاومتی عمدتاً توسط تستوسترون و رژیم غذایی تعیین می شود. این تنوع ژنتیکی در بهبود ناشی از تمرین، یکی از تفاوت های فیزیولوژیکی کلیدی بین تمرین بدنیکاران نخبه و جمعیت عادی است. مطالعات نشان داده اند که تمرین بدنی در میانسالی منجر به توانایی های فیزیکی بهتر در مراحل بعدی زندگی میشود.