دانلود مقالات ISI درباره رادیواکتیویته + ترجمه فارسی

رادیواکتیویته (به انگلیسی: Radioactivity) به فرآیندی گفته می‌شود که به وسیله آن هسته‌های ناپایدار اتمی دچار واپاشی هسته‌ای می‌شوند. چنین فرایندی معمولاً یک پرتو یون ساز با مقدار بالایی انرژی (کار مایه) پدید می‌آورد. گاهی این انرژی را می‌توان به صورت نیروی هسته‌ای مهار کرد یا می‌تواند به‌وسیله آلودگی پرتوزایی در زیست بوم رها شود که بسیار مخاطره آمیز خواهد بود. مواد رادیواکتیو به موادی گفته می‌شود که بدون اینکه به وسیله نور یا بمباران الکترونی تحریک شوند از خود نور ساطع می‌کنند. وقتی نسبت نوترون به پروتون بیشتر از 5/1 شود، هسته ی عنصر مورد نظر ناپایدار شده و خاصیت رادیواکتیوی پیدا می کند، یعنی برای رهایی از این ناپایداری و سنگینی که در آن وجود دارد، با ساطع کردن پرتوهایی دچار تلاشی می شود تا به پایداری نسبی برسد. هسته‌های ناپایدار رادیواکتیو خود به خود دچار تغییراتی می‌شوند که در اثر آن تغییرات، ترکیبات هسته‌ای پایدارتر به‌وجود می‌آیند. بعضی از هسته‌های ناپایدار به طور طبیعی وجود دارند و بعضی دیگر ساخته دست انسانند. رادیواکتیویته اولین بار در سال 1896 توسط دانشمند فرانسوی، هنری بکرل در زمانی که بر روی مواد فسفرسنت ( فسفرسنت چیزی است شبیه فلوئورسنت ) تحقیق می‌کرد، کشف شد. اگر این مواد در معرض نور قرار بگیرند، در تاریکی تابش می‌کنند. بکرل گمان می‌کرد که تابش اشعه X تولید شده در لوله های کاغذ به نحوی به فسفرسنت ارتباط دارد. برای یافتن این ارتباط او آزمایشی ترتیب داد. حدود اواخر قرن نوزدهم اکثر دانشمندان بر این عقیده بودند که تمام مسائل عمده فیزیک حل شده اند، به غیر از چند مورد جزئی برای قطعیت دادن به برخی نظریه های ضروری بود. در سال 1895، رزتگن اشعه ایکس را کشف کرد. این اشعه نخست در معاینات پزشکی به کار رفت و بعدها برای بررسی ساختمان اساسی مواد مورد استفاده قرار گرفت چند ماه بعد ماری کوری این پدیده جدید را رادیو اکتیو نامید. او و شورش پی یر کوری، همچنین پولونیم (po، فلز ضعیف) و رادیم (Ra، فلز قلیایی خاکی) را کشف کردند. ماری کوری نخستین کسی بود که از اصطلاح «رادیواکتیو» برای موادی که فعالیت الکترومغناطی قابل توجه دارند استفاده کرد. خاصیت رادیواکتیویته این دو عنصر جدید از اورانیم بیشتر بود. هسته‌هایی که ترکیب نوترونها و پروتونهایشان پایدار نیست دست خوش واپاشی می‌شوند. این گونه هسته‌ها به طور ذاتی ناپایدار بوده و با گذشت زمان تغییر نموده و به هسته‌های جدیدی تبدیل می‌شوند. به این فرآیند شکافت هسته‌ای می‌گویند که ضمن تبدیل به هسته یا هسته‌هایی کوچک تر و پایدارتر پرتوهای پرانرژی به اطراف پراکنده می‌شود. چنین هسته‌ای را پرتوزا یا رادیواکتیو می‌گویند. ناپایداری هسته می‌تواند به دلیل فزونی نوترون‌ها، پروتون‌ها و یا هر دو باشد. هسته ی اتم از یک یا چند جزء تشکیل شده که دارای بار مثبت الکتریسیته هستند. هرگاه اتفاقی رخ دهد که اتم جزء یا اجزایی از هسته ی خود را رها سازد، بی شک « رادیواکتیویته » رخ خواهد داد. در همین هنگام، ممکن است اتم انرژی را به صورت اشعه ی « گاما » بیرون بفرستد. برخی عناصر، به طورطبیعی، رادیواکتیویته هستند. یعنی پیوسته اتم هایش ذارات خود را تخلیه می کنند. وقتی چنین چیزی رخ می دهد ما می گوییم که از هم گسیختگی یا « تجزیه ی » اتم ها صورت گرفته است. چون ذرات اتم رها می شوند، یک دگرگونی در عناصر پدید می آید. مثلا « رادیوم » که خود عنصری رادیواکتیو است، پیوسته ذرات خود را رها ساخته، آنها را به عناصر دیگری تبدیل می کند، تا مرحله ای که « رادیوم » یک سره به صورت سُرب، در می آید