دانلود مقالات ISI درباره کنترل قوی + ترجمه فارسی

حضور روزافزون واحدهای تولید پراکنده (DG) مبتنی بر اینورتردر میکروشبکه‌ها، نیازمند روش‌های کنترلی است که نه تنها در طول شرایط عملیاتی طبیعی، بلکه در شرایط نامتعادل نیز کارآیی بالایی دارند. این شرایط می توانند به صورت پیوسته بخاطر توزیع بارهای نامتعادل در سه فازهای میکروشبکه اتفاق بیفتد. این مقاله یک روش کنترل قوی برای میکروشبکه‌ی چند-باس متصل پیشنهاد می‌‌کند که شامل چند واحد DG مبتنی بر اینورتراست. هر واحد DG می تواند ترکیبی از بارهای محلی متعادل و نامتعادل را تأمین نماید. مشکل عملی که در راه طراحی کنترلری برای تعقیب فرامین ورودی مرجع وجود دارد اعم از عدم قطعیت‌های پارامتری و دینامیک مدل نشده و اغتشاشات خارجی می‌باشد. در حین پرواز کوادروتور وزش باد عملکرد پرواز را تحت تأثیر قرار داده و حتی می‌تواند سبب ناپایداری شود. بنابراین برای ایجاد عملکرد بالا در تعقیب به سیستم کنترل پروازی مقاوم برای تعقیب فرامین ورودی مطلوب در حضور باد و سایر اغتشاشات نیاز است. روش‌های H-بی‌نهایت و مد لغزشی از نوع کنترل مقاوم بوده که برای خنثی‌سازی عدم‌قطعیت‌ها از آنها استفاده می‌شود. عدم قطعیت‌های موجود در سیستم‌های دینامیکی انواع مختلفی داشته که عمده‌ترین آنها در ادامه معرفی شده‌اند: 1- ممکن شرایط اولیه سیستم دینامیکی مورد نظر بطور کامل مشخص نباشد. 2- ممکن است سیستم اغتشاشاتی از محیط دریافت کند و سیستم مورد فرمانی قرار بگیرد که با حالت قبلی متفاوت باشد. 3- عدم مدل‌سازی دقیق یکی از اصلی‌ترین منابع ظهور عدم قطعیت‌ها می‌باشد. هر مدل دینامیکی از سیستم‌های حقیقی با صرف‌نظر کردن از بعضی از پدیده‌های فیزیکی حاصل می‌شود که این بدین معنی است که هر قانون کنترلی تولید شده بر اساس این مدل دینامیکی بعضی از رژیم‌های کاری سیستم را نادیده خواهد گرفت. البته عدم قطعیت‌ها از دیدگاه کنترلی نیز طبقه‌بندی می‌شوند: 1- عدم قطعیت ساختاری (یا پارامتری) 2- عدم قطعیت غیر ساختاری (یا دینامیک مدل نشده) نوع اول مربوط به عدم قطعیت موجود در خود مدل بوده و نوع دوم مربوط به عدم قطعیت در مرتبه سیستم می‌باشد. در دو دهه اخیر توسعه کنترل مقاوم چند متغیره در کانون توجه جامعه کنترل بوده و کنترل مقاوم نتیجه این تلاش بوده است. روش Hبی‌نهایت اولین بار توسط جورج زیمس (مینیم سازی حساسیت) و ویلیام هلتون (انطباق پهنا باند)و آلن تانن بوام (بهینه سازی حد بهره) معرفی شد. برای استفاده از روش Hبی‌نهایت مهندس کنترل مسئله کنترلی را به عنوان یک مسئله بهینه‌سازی ریاضی در نظر گرفته و دنبال کنترلری است که مسئله بهینه‌سازی را حل نماید. یکی از مزایای این روش کنترلی نسبت به کنترل کلاسیک آسانی کاربرد آن برای کنترل سیستم‌های چند متغیره با کوپلینگ قوی، است. از معایب آن می‌توان این نکته اشاره کرد که برای استفاده از این روش به سطح بالایی از فهم ریاضی نیاز می‌باشد. به این نکته توجه شود که کنترلر حاصل شده از این روش تنها نسبت به تابع هزینه خاصی که مربوط به اغتشاشات و نویزهای موجود در سیستم بوده بهینه است و لزوماً بهترین کنترلر در زمینه شاخص‌های عملکردی متداول نظیر زمان نشست یا انرژی مصرفی را ارائه نمی‌دهد و قیود غیرخطی مانند اشباع نیز بخوبی مورد توجه قرار نخواهند گرفت. در علم کنترل، کنترل مد لغزشی (SMC)، متد کنترلی غیرخطی است که دینامیک غیرخطی سیستم را با استفاده از سیگنال‌های ناپیوسته کنترلی که سیستم را مجبور به لغزیدن در سطح مقطع رفتار نرمال سیستم کرده، تغییر می‌دهد. قانون کنترلی فیدبک حالت تابع پیوسته‌ای از زمان نبوده و می‌تواند از یک ساختار پیوسته به ساختار پیوسته دیگری که بر اساس حالت‌های فعلی سیستم طراحی شده باشد، سوئیچ کند. از این رو روش SMC یک متد کنترلی با ساختار متغیر است. ساختارهای کنترلی متعددی طراحی شده و حالت‌های سیستم همیشه به سوی مناطق مجاور توسط قوانین کنترلی متفاوتی حرکت می¬کنند. بنابراین حالت نهایی دلخواه توسط یک قانون کنترلی میسر نمی‌باشد و بلکه در طول مرز ساختارهای کنترلی لغزش پیدا خواهد کرد. این حرکت سیستم که در طول مرزها لغزش پیدا می‌کند را مد لغزشی و مجموعه این مرزها را سطوح لغزشی می‌نامند. یکی از روش‌های کنترل سیستم‌های غیر خطی، کنترل مد لغزشی است. ترم‌های غیرخطی معمولاً از وجود عملگرها و یا ترم‌های که در دینامیک سیستم مربوط به اثر چرخشی جسم دوار در فیزیک مسئله یا اثرات شتاب کریولیسی و نیروهای آیرودینامیکی حاصل می‌شود. از کنترل لغزشی که یکی از انواع کنترل مقاوم بوده جهت جبران دینامیک‌های مدل نشده و اغتشاش خارجی استفاده می‌شود. در واقع کنترلر مد لغزشی روشی برای تبدیل سیستم‌های مرتبه بالا به سیستم مرتبه اول می‌باشد.