Reducing psychopathic violence: A review of the treatment literature

روانپریشی نشان دهنده یک نوع آسیب شناختی از شخصیت است که افراد را به خطر می اندازد تا از خشونت مزمن و شدید در طول عمر آنها رنج ببرد. خشونت های مربوط به افراد مبتلا به روانپزشکی بخش قابل توجهی از بار اجتماعی را به سیستم بهداشت عمومی و سیستم عدالت کیفری می رساند و از این رو، کارشناسان پیشگیری از این امر مهم هستند. با این حال، ادبیات نسبتا نوظهور وجود دارد که پاسخ بیماران روانی به درمان را مورد بررسی قرار داده است، به خصوص با توجه به خشونت به عنوان نتیجه. با این حال، در مورد اثربخشی (یا عدم وجود آن) روانپریشی در درمان وجود دارد. در مقاله حاضر، ما تلاش می کنیم بررسی جامع مطالعاتی را انجام دهیم تا رابطه روانپزشکی با نتایج خشونت پس از مداخله را بررسی کنیم. بررسی ما از مطالعات نشان می دهد دلیل وجود دارد که مشکوک است که مداخلات خاص و مناسب که به الگوهای منحصر به فرد افراد مبتلا به اختلالات رفتاری و روانپزشکی مربوط می شود ممکن است به کاهش خشونت ها کمک کند. با این حال، به همان اندازه مهم است که مداخلات خاص به طور بالقوه رفتارهای خشونت آمیز این افراد را تشدید می کنند. ماهیت نتایج به احتمال زیاد بسیار وابسته به اجزای خاص خود مداخله است. ما نتیجه می گیریم که تحقیقات آینده باید با استفاده از تلاش های گروه های کنترل درمانی و افزایش شفافیت مداخلات اعمال شده، رویکرد روش شناختی را افزایش دهند.