The happy commuter: A comparison of commuter satisfaction across modes

درک اینکه چگونه میزان رضایت در حالت های حمل و نقل متفاوت است، می تواند برای تشویق استفاده از حالت های فعال و همچنین حمل و نقل عمومی در استفاده از خودرو مفید باشد. این مطالعه با استفاده از یک بررسی بزرگ در مورد سفر به مقایسه رضایت مسافرتی در شش حالت حمل و نقل (راه رفتن، دوچرخه، خودرو، اتوبوس، مترو، قطار رفت و آمد) و بررسی چگونگی تعیین عوامل رضایت مسافرتی در حالت ها. چارچوب هدایت کننده این تحقیق فرض می کند که عوامل خارجی و داخلی بر رضایت تاثیر می گذارد: متغیرهای شخصی، اجتماعی و نگرشی باید علاوه بر ویژگی های سفر عینی، مورد توجه قرار گیرند. با استفاده از تکنیک رگرسیون حداقل مربع، ما شش مدل خاص رضایت از سفر را که شامل همان متغیرهای مستقل (ویژگی های سفر و سفر، ویژگی های شخصی، و ترجیحات سفر و حالت) است، توسعه می دهیم. ما می بینیم که عابران پیاده، مسافران قطار و دوچرخه سواران نسبت به رانندگان، مترو و کاربران اتوبوس نسبت به رانندگان، مترو و اتوبوس بسیار رضایت بخش هستند. ما همچنین تعیین می کنیم که تعیین کننده های رضایت به طور قابل ملاحظه ای با حالت متفاوت هستند، در حالی که حالت هایی که بیشتر عوامل خارجی تحت تاثیر قرار می گیرند، معمولا سطوح پایین رضایت را نشان می دهند. ترجیح حالت (نیاز / تمایل به استفاده از حالت های دیگر) بر رضایت، به ویژه برای کاربران حمل و نقل تاثیر می گذارد. ادراکاتی که رفت و آمد به ارزش جز به رسیدن به مقصد قابل توجه است، رضایت را برای همه حالت ها افزایش می دهد. یافته های این مطالعه، درک بهتر عوامل تعیین کننده رضایت از سفر به متخصصان حمل و نقل که علاقه مند به این موضوع هستند و کار بر روی افزایش رضایت در میان کاربران مختلف حالت را ارائه می دهند.