Enamel mineral loss

از بین رفتن مواد معدنی مینای دندان، منجر به تخریب ساختارهای سطحی و زیر سطحی دندان می شود. این می تواند بر شکل، عملکرد، حساسیت و کیفیت زیبایی شناسی تاثیر بگذارد. پوسیدگی دندان یک بیماری چند وجهی است که ناشی از اثر متقابل همزمان قندهای رژیم، پلاک دندان، میزبان و زمان است. کاهش مداوم پوسیدگی دندان در کشورهای پیشرفته وجود دارد و مدیریت بالینی پوسیدگی به سوی مداخله کمتر تهاجمی، با ارزیابی خطر، پیشگیری، کنترل، بازسازی و فراخوانی حرکت می کند. پوشیدن دندان ها می تواند ناشی از فرسایش، سایش و سایش باشد. فرسایش دندانی می تواند نتیجه اسید از منابع ذاتی مانند اسیدهای معدنی یا منابع بیرونی، به ویژه از رژیم غذایی و مصرف مواد غذایی اسیدی و نوشیدنی ها باشد. شیوع آن افزایش می یابد و با سن افزایش می یابد. مدیریت بالینی نیاز به تشخیص و ارزیابی ریسک برای درک زودهنگام زمینه دارد تا اقدامات پیشگیرانه بهینه انجام شود. به طور کلی، جلوگیری از از دست دادن مواد معدنی مینای دندان از پوسیدگی و دندان ها باید اساس مدیریت دندان سالم باشد. توصیه های بهداشت دهان مبتنی بر شواهد و توصیه های رژیم غذایی، همراه با درمان پیشگیرانه، برای داشتن یک شیوه زندگی سالم، در حالی که حفظ بافت دندان سخت است، ضروری است.