Troubles affectifs et troubles des conduites alimentaires

مطالعات اپیدمیولوژیک نشان می دهد که یک اختلال مکرر و عادت غذایی همراه است. بروز یک اختلال در بیماران مبتلا به اختلال دیگر، بیش از میزان بروز جمعیت عمومی است. علل متعددی می توانند این همبستگی افزایش یافته را توضیح دهند. اول، منشا آیتروژنیک دقیق است. در واقع، داروهای روانگردان، و به ویژه تثبیت کننده های خلق، اغلب منجر به تغییر در رفتارهای خوردن می شود، که به طور کلی سبب افزایش وزن می شود. این داروها می توانند میل به غذا را افزایش دهند، متابولیسم پایه را کاهش دهند یا فعالیت موتور را کاهش دهند. همچنین اختلالات عاطفی و خوردن چندین ویژگی را در علم طبیعی به وجود می آورند. این شباهت ها نه تنها می تواند تشخیص افتراقی را مبهم کند، بلکه ممکن است پایه های پاتوفیزیولوژیک هم در دو شرایط را تایید کند. با این حال، یافته های ژنتیکی و بیولوژیکی تا کنون برای تأیید این فرضیه بسیار پراکنده اند. با این حال، قابل توجه است که همبودگی اختلالات عاطفی و خوردن، پیش آگهی بیماران را بدتر می کند و با انواع شدید تر اختلالات عاطفی همراه با سن ابتدایی شروع بیماری، تعداد بیشتری از حوادث خلقی و خودکشی بالاتر است. در نهایت، داروهای روانگردانایی که در اختلالات عاطفی (لیتیوم، تثبیتکنندههای خلق ضد صرع، داروهای ضددردی غیرمعمول، داروهای ضد افسردگی) مورد استفاده قرار میگیرند تا اثر خود را در اختلالات خوردن بررسی کنند. این می تواند برای ایجاد بهترین گزینه درمانی در مواجهه با کمخونی، کمک کند.