Archaeology for the Anthropocene: Scale, soil, and the settlement of Iceland

باستان شناسان روش های متعددی را برای اندازه گیری و توصیف تعاملات میان انسان و محیط زیست پیش بینی کرده اند، اما اتصال مطالعات موردی تاریخی با نگرانی های جهانی امروز اغلب به چالش کشیده می شود. روشهای جدیدی برای اندازهگیری مقیاس مورد نیاز است تا مطالعات موردی جوامع گذشته را به گفتگوهای مولد با آنتروپوسن جهانی بسپارند. ایسلند، یکی از آخرین توده های زمین که توسط انسان ها مستعمره شده بود، توسط شیوه های کشاورزی نسل اول مهاجران نروژ در قرن 9 و 10، از جمله کاهش قابل توجهی در پوشش جنگل و از دست رفتن خاک به فرسایش تبدیل شده است. با این حال، روند بزرگ فرسایش در مقیاس بزرگ، در سراسر جزیره به روش های مختلف نشان می دهد که زمانی که تغییرات در پوشش خاک در مقیاس منطقه ای بررسی می شود. این تغییرات در بعضی از نقاط مفید بود و در دیگر کشورها زیان آور است و توسعه نابرابری در شرایط اجتماعی و محیطی متکی بود. محققان آنتروپوسن معاصر باید به طور مشابه اثرات محلی، از جمله تخریب چشم انداز و نابرابری اجتماعی، به فرایندهای انسان شناسی که فراتر از مقیاس تجربیات روزمره عمل می کنند، متصل شوند. مناظر اجتماعی، از جمله زیرساخت ها و تخریب محیط زیست، با هماهنگی با فرآیندهای زیست محیطی، به منظور بازسازی "طبیعی" به مناظر جدیدی که برای به دست آوردن نابرابری گرفته شده اند، عمل می کنند. مطالعه جوامع گذشته جوامع دارای تغییرات محیطی انسانگرا نسبتا بزرگتر منجر به راه های جدید تفکر در مورد و شاید مدیریت پاسخ های انسانی به تغییرات معاصر جهانی می شود.