Approaches to defining deltaic sustainability in the 21st century

دلتای یکی از مولدترین و مهمترین اقتصادهای اکوسیستم جهانی است اما متأسفانه آنها نیز در معرض خطر ترین فعالیت های انسانی قرار دارند. در اینجا ما درباره دلالت ها و تاثیرات انسانی، چندین روش برای تعریف پایداری دلتا و ارائه رتبه بندی پایداری بحث می کنیم. پایداری دلتا باید در چهارچوب محدودیت های بیوفیزیکی و اجتماعی-اقتصادی جهانی که شامل محدودیت های ترمودینامیکی، مقیاس و تعبیه و محدودیت ها در سطح بیوسفر / ژئوسفر است، مورد توجه قرار گیرد. توسعه، عملکرد و پایداری دلتا ها نتیجه ورودی های داخلی و خارجی انرژی و مواد مانند رسوبات و مواد مغذی می باشد که شامل توسعه لبه دلتا، تغییر سوئیچینگ، تشکیل رسوب، سیلاب رودخانه، طوفان و امواج همراه و بارهای طوفان ، و جزر و مد و دیگر جریان های اقیانوس. دلتای مدرن طی چندین هزار سال گذشته با میانگین نسبتا پایدار جهانی دریا، منابع ورودی قابل پیش بینی از حوضه های زهکشی و دریا و همچنین سیستم های بسیار باز توسعه یافته است. فعالیت های انسانی این شرایط را تغییر داده است تا دلتاها را پایدارتر کند، زیرا آنها قادر نیستند از لحاظ ساختاری یا کارکردی زمان خود را حفظ کنند. پایداری دلتائی را می توان از دیدگاه های ژئومورفیک، زیست محیطی و اقتصادی در نظر گرفت، و فرآیندهای عملکردی در این سه سطح بسیار تعاملی هستند. تغییرات در این عملکرد می تواند منجر به بهبود یا کاهش پایداری شود، اما اغلب تغییرات مضر بوده است. درک فزاینده ای وجود دارد که مسیرهای تغییر محیط زیست جهانی و هزینه انرژی باعث می شود که پایداری دلتا بیشتر شود و گزینه هایی برای مدیریت فراهم شود. چندین نوع دلتا از لحاظ پایداری از جمله مناطقی که در مناطق خشک، کسانی هستند که سیستم های مدیریت انرژی با شدت بالا و کم انرژی دارند، دلالت های زیر سطح دریا، دلتاهای گرمسیری و دلتاهای قطب شمال، شناسایی می شوند. دلتای نماینده در محدوده پایداری قرار دارند. موفقیت در مدیریت دلتا پایدار به استفاده از عملکرد دلتا طبیعی و رویکرد مهندسی محیط زیست بستگی دارد.