Pointing and reference reconsidered

تئوری معنایی فعلی در مورد اصطلاحات شاخص، ادعا می کند که از لحاظ ظاهری از شاخص هایی استفاده می شود که این معنی را ندارند و به جای آن به یک عمل تظاهرات همراه مانند یک حرکت اشاره می کنند. در حالی که این دیدگاه اجازه می دهد تا یک منطق صدای تظاهرات را راه اندازی کند، نقش مستقیمی جهت ارجاع به حرکات اشاره شده هرگز در معانی شناختی یا عمل گرایی به طور کامل مورد بررسی قرار نگرفته است. ما معانی و پراگماتیک رویکرد همبستگی را از دیدگاه بنیادی با ترکیب آزمایشها، تحقیقات آماری، شبیه سازی رایانه ها و تکنیک های مدل سازی نظری به روش جدید بررسی می کنیم. ما فرضیه های گوناگونی ارجاعی را با مجموعه ای از بازی های شناسایی ابعاد تعیین شده در آزمایشات ارزیابی می کنیم که در آن تکنیک های ردیابی جنبش بدن به طور گسترده ای برای تولید اندازه گیری دقیق اشاره شده مورد استفاده قرار گرفته اند. بررسی های آماری و شبیه سازی های کامپیوتری نشان می دهد که به ویژه مناطق دالال در دامنه اشاره، فرضیه های مستقیم-مرجع معنایی مربوط به حرکات اشاره گر را جعل می کند. به عنوان یک جایگزین، ما پیشنهاد می کنیم که مرجع شامل اشاره مستقیمی به نتیجه پیش فرض است که ما با استفاده از داده های تجربی مشخص می کنیم. این نتایج مسائل متعددی را برای واسطهای معانی معاصر و پراگماتیک کلاسی ایجاد می کند: ما برای عملگرایی پیش معنایی در نظر می گیریم تا بتوانیم مرجع استنباطی را علاوه بر کلاسیک پراگماتیک گرسیان پس معناشناختی حساب کنیم.