How to improve threatened species management: An Australian perspective

مدیریت گونه های تهدید شده هدفمند جزء مرکزی تلاش برای جلوگیری از انقراض گونه ها است. علیرغم توسعه طیف وسیعی از چارچوب مدیریت برای بهبود نتایج حفاظت از محیط زیست در طول دهه گذشته، مدیریت گونه های تهدید شده هنوز هم به طور خاص مشخص می شود. اگر چه موفقیت های قابل توجهی وجود دارد، بسیاری از برنامه های مدیریت بی اثر هستند، در حالی که تعداد کمی از گونه ها بهبود وضعیت حفاظت خود را دارند. ما عوامل اصلی را شناسایی می کنیم که معمولا مدیریت بی ثمر و ناکارآمد را به دنبال دارد. توجه به برخی از چالش های اصلی و پیشنهاد راه های پیش رو ممکن است منجر به بهبود اثربخشی مدیریت و نتایج بهتر حفاظت شود. ما شش زمینه کلیدی را برجسته می کنیم که در آن نیاز به بهبود است: 1) مشارکت و برقراری ارتباط با متقاضیان؛ 2) تقویت رهبری قوی و توسعه اهداف درازمدت قابل دستیابی؛ 3) شناخت زیست شناسی و تهدیدات هدفمند، به ویژه با تمرکز بر پر کردن شکاف های دانش که مدیریت را مختل می کنند، در حالی که اشاره می کند که در بسیاری از موارد نیاز به مدیریت زیست محیطی در ابتدا با وجود شکاف های دانش وجود دارد؛ 4) تعیین اهداف با نتایج قابل اندازه گیری؛ 5) نظارت استراتژیک برای ارزیابی اثربخشی مدیریت؛ و 6) پاسخگویی بیشتر برای کاهش گونه ها و ناتوانی در بازیابی گونه ها برای اطمینان از اقدام به موقع و جلوگیری از آرامش. ما اهمیت این شش زمینه کلیدی را با ارائه نمونه هایی از رویکردهای ابتکاری که منجر به مدیریت گونه های موفق می شود، نشان می دهیم. ما همچنین عوامل کلیدی خارج از قلمرو نفوذ مدیریت را که می تواند موفقیت یا موفقیت مان را حفظ کند، مورد بحث قرار می دهد. به رسمیت شناختن واضحی از عواملی که باعث ساده تر شدن یا به چالش کشیدن مدیریت گونه ها میشوند اهمیتی برای تعیین اهداف مدیریت واقعی، شناخت اقدامات استراتژیک و اولویت دادن منابع است. ما همچنین نیاز به وضوح نشان دادن منافع سرمایه گذاری فعلی را برجسته کرده ایم و می گویم خطر ابتلا به سرماخوردگی از بین رفته است. با هم، بهبود در عمل حفاظت، همراه با افزایش تخصیص منابع و دوباره ارزیابی اولویت بندی منافع رقابتی که گونه ها را تهدید می کنند، به افزایش نتایج حفاظت از جانوران برای گونه های تهدید کننده کمک می کند.