دانلود مقالات ISI درباره گونه های مهاجم + ترجمه فارسی

گونه های مهاجم(Invasive species) که به نام هایی مانند گونه های بیگانه نیز شناخته می شوند، گونه های غیر بومی یک اکوسیستم هستند که اکوسیستمی که در آن مستقر می شوند را به طور قابل توجهی تغییر می دهند و یا در آن اختلال ایجاد می کنند. گونه های بیگانه ممکن است از راه مهاجرت طبیعی به مناطق جدید برسند اما اغلب در نتیجه فعالیت های گونه های دیگر به یک اکوسیستم معرفی می شوند. فعالیت های بشر از جمله فعالیت هایی که در زمینه تجارت در سطح بین المللی و تجارت حیوانات خانگی انجام می شوند از رایج ترین راه های انتقال گیاهان، جانوران، میکروب ها و موجودات دیگر به زیستگاه های جدید است. گونه مهاجم به دلیل آنکه تعلقی به زادبوم معرفی شده به آن ندارد می‌تواند گونه‌های رقیب را کنار بزند و مانع از رشد و زایش دیگر گونه‌هایی شود که به صورت طبیعی در آن منطقه زندگی می کرده‌اند. البته تمام گونه‌های غیربومی زیان‌بار نیستند. گاهی گونه‌های غیربومی به خوبی جذب اکوسیستم شده و موقعیتی مثل گونه‌های بومی پیدا می‌کنند. مثل ماهی قرمز که در آمریکا یک گونه غیربومی است و به بسیاری از پهنه‌های آبی وارد شده اما هیچوقت جمعیت آن افزایش بیش از حد پیدا نکرده‌است. ممکن است برخی از گونه‌ها حتی مفید هم باشند؛ برای مثال معرفی حدود ۲۰ نوع سوسک سرگین‌غلطان به استرالیا انفجار جمعیتی مگس‌ها را مهار کرده و موجب جمع‌آوری فضولات دامی و باروری بیشتر خاک هم شد. از طرف دیگر تعیین دقیق مفید بودن یا مضر بودن گونه نیز مورد بحث است. ماهی کپور برای پرورش ماهی به بسیاری از نقاط دنیا معرفی شده و با ورود به آب‌های طبیعی موجب از بین رفتن بسیاری از ماهی‌های بومی و برهم خوردن تعادل زیستی در محیط آبی شده اما صید آن از نظر اقتصادی منافعی به همراه داشته ‌است. بیشتر گونه های بیگانه در طولانی مدت نمی توانند در زیستگاه های جدید به حیاتشان ادامه دهند. دلیلش این است که از نظر تکاملی نمی توانند خودشان را با چالش های استقرار در محیط جدید سازگار کنند. اما ممکن است برخی از گونه های معرفی شده به یک اکوسیستم نسبت به گونه های بومی یک مزیت رقابتی پیدا کنند و در نتیجه تبدیل به گونه مهاجم شوند. در این شرایط، تازه واردان جمعیتی را پرورش می دهند و افزایش می یابند. به خصوص اگر اکوسیستمی که وارد آن می شوند فاقد شکارچیان طبیعی باشد که با آنها مقابله کنند و مانع افزایش آنها شوند. هر کدام از گونه‌های مهاجم آسیب‌های مخصوص به خود را دارند. برخی از آنها ممکن است زنجیره غذایی یک اکوسیستم را در هم بریزند. برای مثال شانه‌دار دریایی مهاجم بر اثر فعالیت‌های انسانی وارد دریای خزر شده و به دلیل نداشتن دشمن طبیعی جمعیت آن بسیار افزایش پیدا کرده‌است. این حیوان از پلانکتون‌های جانوری تغذیه کرده و جمعیت این پلانکتون‌ها را به شدت کاهش داده‌است. از آن جا که پلانکتون‌ها غذای اصلی ماهی کیلکا و تمامی بچه ماهی‌هاست، شمار کیلکاها کاهش چشمگیری داشته و از آن‌جا که کیلکا مهمترین غذای اکثر جانوران گوشتخوار دریا مثل ماهیان خاویاری، ماهی سفید و فک دریای خزر است، به جمعیت این گونه‌ها هم آسیب رسیده‌است و به این ترتیب کل زنجیره غذایی دریا با اختلال مواجه شده‌است. گونه‌های مهاجم از گیاهان تا جانوران و از تک‌سلولی‌ها تا مهره‌داران پیچیده را در برمی‌گیرد. برای نمونه موش صحرایی سیاه که جانوری نابومی در جنگلهای حرا است با خوردن تخم پرندگان بومی و مهاجر خود را به بالای هرم غذایی رسانده و باعث بر هم خوردن نظم طبیعت در این جنگل‌ها شده است.