Demisability and survivability sensitivity to design-for-demise techniques

این مقاله در بررسی اثراتی است که راه حل های طراحی فضای مجازی می تواند نه تنها بر انحلال پذیری اجزای سازنده بلکه همچنین قابلیت بقای آنها باشد، که توانایی آنها برای مقاومت در برابر اثرات فرسایش فضایی است. دو مدل اول معرفی شده اند. مدل تخریب پذیری برای پیش بینی رفتار مولفه های فضاپیما در هنگام ورود مجدد اتمسفر و یک مدل زنده ماندن برای ارزیابی آسیب پذیری ساختار فضاپیما در برابر اثرات فرسایش فضایی. دو شاخص که سطح انحلالپذیری و پایداری را ارزیابی می کنند نیز پیشنهاد شده است. سپس دو مدل برای مطالعه حساسیت تخریبپذیری و شاخصهای پایداری به عنوان عملکردی از گزینههای معمول طراحی برای استفاده استفاده می شود. انحلال پذیری و قابلیت انقباض می تواند در واقع با همان پارامترهای طراحی در یک مسابقه رقابتی تحت تاثیر قرار گیرد که در حالیکه انحلال پذیری بهبود می یابد، بقاء بدتر می شود و برعکس. این تجزیه و تحلیل نشان می دهد که چگونه راه حل های طراحی برای ماندگاری به صورت جداگانه تحت تاثیر قرار می گیرند. علاوه بر این، اثر یک راه حل به طور همزمان بر دو معیار ارزیابی می شود. نتایج نشان می دهد که در میان پارامترهای طراحی برای اغلب بر تخریب پذیری و قابلیت بقا تاثیر می گذارد. برای این پارامترها پارامترهای نقشه ای ارائه شده است، که تأثیر آنها بر شاخص های تخریب پذیری و پایداری را توصیف می کند. این نقشه ها یک ابزار مفید برای به سرعت ارزیابی سطح تخریب پذیری و قابلیت بقا است که می تواند از یک جزء انتظار می رود، زمانی که پارامترهای طراحی خاص تغییر می کنند.