دانلود مقالات ISI درباره بهینه‌سازی سبد سرمایه‌گذاری، بهینه سازی پورتفولیو + ترجمه فارسی

بهینه‌سازی سبد سرمایه‌گذاری یا بهینه سازی پورتفولیو Portfolio optimization عبارت است از تعیین نسبت سرمایه‌گذاری در دارایی هایی که قرار است در سبد نگهداری شود؛ به شکلی که سبد انتخابی بهتر از هر سبد دیگری باشد. این بهتر بودن براساس معیارهایی مشخص می‌شود. معیارهایی که به صورت مستقیم یا غیرمستقیم ترکیبی از ملاحظات بازده مورد انتظار سبد، پراکندگی بازده‌ها و سایر پارامترهای ریسک مالی است. این مسئله از سال 1952 و در پی مقاله ی معروف هری مارکویتز به طور گسترده در میان پژوهشگران و معامله گران مالی رواج پیدا کرد. در مدل ارائه شده توسط مارکویتز، فرض بر این بود که سرمایه گذاری خود انتخاب می کند. که او برای اندازه گیری ریسک از واریانس استفاده نمود. روش‌های بهینه‌سازی سبد سرمایه‌گذاری: در روش‌های مختلف بهینه‌سازی سبد، معیارهای متفاوتی برای اندازه‌گیری ریسک مطرح شده که علاوه بر مقیاس‌های سنتی انحراف معیار و واریانس- که قوی هم نیستند - نرخ سورتینو و ارزش در معرض ریسک نیز بیان شده است. غالباً بهینه‌سازی سبد در دو مرحله انجام می‌شود: ابتدا بهینه‌سازی وزن سرمایه‌گذاری در یکی از انواع دارایی‌ها مانند تعیین نسبت سرمایه‌گذاری بین سهام و اوراق قرضه و دومین مرحله، بهینه‌سازی وزن سرمایه‌گذاری دارایی‌های موجود در یک نوع خاص دارایی است مانند تعیین نسبت سرمایه‌گذاری در سهم‌های الف، ب و ج. سهام و اوراق قرضه اساساً ویژگی‌های ساختاری و ریسک سیستماتیک متفاوتی دارند و در دو نوع جدا از تقسیم بندی دارایی‌ها قرار می‌گیرند. نگهداری انواع مختلف دارایی باعث متنوع سازی سبد می‌شود و هم چنین نگهداری دارایی‌های مختلف موجود در یک نوع خاص دارایی بر تنوع سبد می افزاید و این عمل باعث حذف ریسک غیر سیستماتیک هر دارایی و انواع دارایی می‌شود. یک روش بهینه‌سازی سبد این است که تابع مطلوبیت فون نویمان و مورگنسترن را برای ثروت نهایی سبد تعریف کنیم. ارزش مورد انتظار مطلوبیت باید بیشترین مقدار باشد. برای نشان دادن ترجیح بازده بیشتر به کمتر در این تابع، ثروت افزایشی است و برای نشان دادن ریسک گریزی این تابع محدب است.