Preventing delirium in dementia: Managing risk factors

دلیریم یک بیماری شایع و ناتوان کننده پزشکی است که با پیامدهای ناگوار متعدد همراه است. تعدادی از عوامل مرتبط با آن، از جمله اختلالات شناختی قبل از ازدواج، معمولا به ایجاد دلیری در یک فرد مستعد ابتلا به بیماری کمک می کند. رویکردهای غیر فارماکولوژیک برای پیشگیری معمولا عوامل متعدد ریسک را به صورت سیستماتیک (مداخلات چندگانه) هدف قرار می دهند. به طور کلی شواهد خوبی وجود دارد که مداخلات چندگانه باعث کاهش شیوع دلیریم در جمعیت بیماران می شود، اما اطلاعاتی در افراد مبتلا به زوال عقل و افراد جامعه وجود دارد. این احتمال وجود دارد که تأثیر متفاوتی از مداخلات خاص در افرادی که دارای اختلال شناختی هستند (مثلا افراد مبتلا به زوال عقل ممکن است به جای روشهای پیچیده بهتر به مداخلات ساده تر و مداخله گرانه عمل کنند) اما این نمی تواند از داده های موجود تعیین شود. مداخلات هدفمند بر تمرکز بر هیدراتاسیون، عقلانی کردن دارو و ارتقاء خواب می تواند در کاهش شیوع دلیری و نیز درگیر شدن فعالانه اعضای خانواده در مراقبت از بیماران بستری سالمند موثر باشد. بستری شدن خود یک عامل خطر بالقوه برای دلیری است و داده های امیدوار کننده از مزایای مراقبت از خانه به عنوان جایگزین برای بستری شدن در حال ظهور است، اما این محدودیت در موارد خاص جمعیت بیماران و وابسته به این خدمات در دسترس است.