Integrating distribution models and habitat classification maps into marine protected area planning

برنامه ریزی حفاظت موثر نیاز به اطلاعات زیست محیطی در کل منطقه دارد. برنامه ریزی حفاظت از اکوسیستم های فقیر داده با استفاده از جایگزین های محیط زیست (به عنوان مثال دما) به دو روش اصلی یاد می شود: توسعه طرح های طبقه بندی زیستگاه (1) یا توسعه مدل های توزیع گونه (2). ما با استفاده از توانایی هر دو روش برای برنامه ریزی حفاظت از اکوسیستم های دریایی و رتبه بندی زیست محیطی، از قبیل عمق و فاصله از ساحل، با توجه به توان آنها برای پیش بینی توزیع و فراوانی گونه های زیستی، آزمون می کنیم. به طور خاص، ما یک طرح طبقه بندی زیستگاه را مقایسه کردیم؛ بر اساس سطوح درشت زیستگاه نوعی از عمق و فاصله از ساحل حاصل می شود؛ در مقابل مدل های توزیع گونه که پیش بینی فراوانی و شیوع ماهی را به عنوان عملکرد جایگزین های زیست محیطی (عمق، فاصله از ساحل، عرض جغرافیایی، منطقه صخره، منطقه بندی و چندین معیار پیچیدگی ساختاری زیستگاه) پیش بینی می کند. ما به طور مداوم سطح هدف حفاظت را به 21٪ از هر یک از ویژگی های حفاظت، با توجه به استانداردهای جهانی و تجزیه و تحلیل حساسیت. بنابراین، هنگام اجرای سناریوها برای محافظت از گونه های ماهیانه، هدف ما حفاظت از حداقل 21٪ از هر گونه بود، و در هنگام اجرای سناریوهای کلاس های زیستگاه، ما با هدف حفاظت از حداقل 21٪ از هر نوع زیستگاه. ما دریافتیم که در هنگام هدف حفاظت از 21٪ از اهداف محافظت شده انتخاب شده، مدل های توزیع، 21٪ از فراوانی / پیش بینی پیش بینی شده از تمام گونه ها و گروه های کاربردی را مدل سازی کرد، اما اکثر زیستگاه ها را حفظ نکرد. به طور خلاصه، با استفاده از یک طرح طبقه بندی زیستگاه، 21 درصد از تمام گونه های زیستگاه و 34 درصد از تمام گونه ها و گروه های عملکردی حفاظت شده، اما حفاظت از سه برابر بیشتر از منطقه حفاظت شده است. بنابراین، استفاده از مدل های توزیع تنها به عنوان اهداف در اکوسیستم های فقیر داده می تواند یک راهبرد برنامه ریزی حفاظت مخاطره آمیز باشد. در نهایت بهترین نتیجه های حفاظت از طریق ترکیب دانش محلی به منظور تلفیق نتایج حفاظت از هر دو سناریو بدست آمد.