Testing the utility of geochemical proxies for paleoproductivity in oxic sedimentary marine settings of the Gulf of Aqaba, Red Sea

در مراحل اولیه تشخیص رسوبات، اکثر مواد آلی دوباره اکسید می شود، و در نتیجه یک کسر باقی مانده از کربن آلی است که به طور معمول مقدار اولیه آن را نشان نمی دهد. بنابراین، بازسازی های بهره وری پالئولی بر اساس تغییرات در ساختار شیمیایی پوسته های کربناتی و یا استفاده از فراوانی عناصر معدنی در رسوبات فله ای است که نشان داده شده است که پروکسی ها برای محتوای مواد آلی است. برای بررسی قابلیت استفاده از ترکیب عناصر معدنی عمده برای این کار، ما مقایسه تغییرات ثبت شده در جریان های مواد مغذی شناخته شده شناخته شده را به خلیج اقیگاتروفی و ​​اکسید زدایی آقابا در دریای شمال دریای سرخ با ثبت رسوبی از باریم، کادمیم، مس و نیکل در طی دهه های گذشته در میان این عناصر، نیکل و مس به شدت با جریان های ثبت شده مواد مغذی و بهره وری اولیه در منطقه ارتباط دارد. در این مورد، نیکل یک پروکسی قابل اعتماد است زیرا ممکن است بخشی از مس از منابع آلودگی هوا تهیه شود. کاربرد کادمیوم به عنوان یک ردیاب برای افزودنی های مواد مغذی قابل اعتماد نیست، چرا که سهم کادمیم در بارگیری سنگ معدن فسفات در بنادر مجاور قابل توجه است. ما هیچگونه غنی سازی باریم رسوبی با افزایش فلوئید مواد مغذی را مشاهده نمی کنیم. به طور کلی، از این همبستگی ها به نظر می رسد که نیکل و احتمالا مس نیز به طور قابل توجهی تغییرات در دسترس بودن مواد مغذی و جریان های آلی را نشان می دهند، در حالی که باریم رسوبی و باریت که معمولا به بهره وری نسبت داده می شوند.