Rewilding ecological communities and rewiring ecological networks

تجدید حیات شامل فعالیت های مدیریتی مانند تجدیدنظر و انتقال با هدف بازگرداندن فرایندهای زیست محیطی و عملکرد های اکوسیستمی است که زمانی که گونه ها به صورت محلی برچیده شدند از بین رفت. موفقیت یک معرفی گونه ها به واسطه عوامل متعدد، به ویژه تعاملات زیست محیطی، بستگی دارد. برای پیش بینی سرنوشت جمعیت معرفی شده و پیامدهای مقدماتی این مقدمه، باید الگوهای درمانی را در نظر گرفت. در اینجا من پیشنهاد می کنم که مدل شبکه های اکولوژیکی بتواند حداقل سه راه را در تجدید نظر پروژه ها کمک کند. اولا، با ترکیب اطلاعات محیط زیست و مدل های احتمالاتی، ممکن است راه های احتمالی را بیابیم که از طریق آن گونه های معرفی شده جامعه را ادغام خواهند کرد و نقش آن در توپولوژی وب غذا خواهد بود. دوم، با تعیین گونه هایی که به طور مستقیم یا غیرمستقیم با گونه های معرفی شده ارتباط برقرار می کنند، می توان آن گونه ها را شناسایی کرد که ممکن است بر موفقیت ابتلا و همچنین احتمال ابتلا به آن تأثیر بگذارد. سوم، با ایجاد شبکه های متقابل بالقوه ای که سناریوی تجدید حیات را نشان می دهند، می تواند راه های ممکن را که ساختار کلی شبکه تغییر می کند، تعیین کند و بنابراین طرح های کارآمدتری را برای نظارت بر جامعه ایجاد کند. مدل های شبکه می تواند یک دارایی مهم در تجدید نظر باشد، در ارزیابی امکان سنجی و ارزیابی ریسک و همچنین در نظارت بر عواقب پس از انتشار گونه ها، کمک می کند.