دانلود مقالات ISI درباره مثانه نوروژنیک + ترجمه فارسی

برای ذخیره ادرار در مثانه و تخلیه آن در زمان مناسب هماهنگی و طبیعی بودن کا رعضله مثانه و ماهیچه ها و اسفنکترهای پیشابراه ضروری است. لازمه این کار سالم بودن عصب گیری مثانه و هماهنگی عضلات آن است. اعصاب پیغام ها را از مثانه به مغز می برند و از مغز به ماهیچه های مثانه بر می گردانند که آیا ادرار را نگه دارد یا نه. در مثانه نوروژنیک هماهنگی عملی بین مثانه و اسفنکتر خروجی پیشابراه به دلیل نقایص عصبی وجود ندارد و منجر به فلج شدن مثانه می شود. در اوایل با به وجود آمدن اختلال در کار این سیستم، فرد احساس می ‌کند ادرار کمتری دارد، یعنی با این که مثانه‌ اش پر است چون این حس او کمتر شده برای تخلیه ادرار دیرتر می‌ رود. کم ‌کم با پیشرفت اختلال در کار اعصاب، تخلیه مثانه هم دچار مشکل می‌ شود، یعنی عضلات مثانه به خوبی نمی ‌توانند منقبض شوند و ادرار را خالی کنند، در نتیجه مقداری از ادرار در مثانه باقی می‌ ماند. باقی ‌مانده ادرار در مثانه به افزایش احتمال عفونت ادراری منجر می ‌شود. علل: این بیماری معمولا ثانویه به یک نقص مادرزادی به وجود می آید که عبارتند از: 1- شایع ترین علت آن نقص مادرزادی بنام میلو مننگوسل می باشد. 2- ناهنجاری های ستون فقرات کمری خاجی که در کودکان گاه به تنهایی و گاه همراه با سایر ناهنجاری ها مثل مشکلات مقعد دیده می شود. 3- آسیب به طناب نخاعی. 4- تومور سیستم اعصاب مرکزی 5- نقص ساختمانی عضله مثانه. دیابت هم یکی از علل این بیماری است به طوری که با مختل کردن کار اعصاب مثانه باعث می‌ شود تخلیه ادرار مختل شود و به تدریج ادرار زیادتری در مثانه بماند و حجم مثانه افزایش یابد. فرد دیابتی در این حالت دچار بی ‌اختیاری ادرار می‌ شود چون مثانه پر شده به‌ صورت سرریز ادرار را نشت می ‌دهد، بدون آن که فرد احساس کند مثانه ‌اش پُر است و یا برای تخلیه ادرار مراجعه کند. برای پیشگیری از مختل شدن سیستم عصبی این منطقه توصیه می‌ شود افراد دیابتی قند خون ‌شان را تحت کنترل دقیق بگیرند. درمان: درمان وابسته به علائم متفاوت است. در واقع سیستم عصبی معیوب مثانه را نمی توان تغییر داد یا اصلاح کرد. بلکه عوارض این بیماری مثل بی اختیاری ادرار و عفونت ادراری، باید بسته به شدتش، درمان مناسب شود تا کلیه ها آسیب نبینند. در این مسیر ممکن است نیاز به انجام عمل جراحی نیز پیش آید.