دانلود مقالات ISI درباره شبکیه + ترجمه فارسی

شبکیه (Retina) داخلی‌ترین لایهٔ چشم است و شامل سلول‌های گیرندهٔ نور و نورون‌ها می‌باشد. این لایهٔ بسیار نازک (قطری حدود ۰٫۵ میلی‌متر) ۷۵٪ مساحت کرهٔ چشم را می‌پوشاند. شبکه پرده‌ای است لطیف و حساس که میان «مشیمیه» قرار گرفته و چون بی‌شباهت به پنجره نیست به این نام نامیده شده‌است، شَبَکیه پرده‌ای است عصبی یعنی دنباله‌هایی است از اعصاب بینایی و بوسیله همان اعصاب به مغز مربوط می‌شود، و «نقطهٔ کور» و «لکه زرد» بر روی این الیه قرار دارند. نقطه کور ناحیه ورود عصب به چشم است و نقطه زرد که محل تشکیل تصویر اشیاء می‌باشد. نقطه زرد در فاصله کمی از نقطه کور قرار دارد. در چشم چپ، نقطه کور در سمت راست نقطه زرد و کمی پایین تر واقع شده است. همچنین در چشم راست، نقطه کور در سمت چپ نقطه زرد و کمی پایین تر واقع شده است. پردهٔ شبکیهٔ چشم مرکب از نه لایه جداگانه است که قطر مجموع آن‌ها به اندازه کلفتی یک ورقه کاغذ نازک می‌باشد؛ در ضخامت این پرده سلول‌هایی قرار دارند که تحت اثر امواج نورانی تحریک می‌گردند؛ سلول‌های مزبور بصورت شمش‌ها و مخروط‌ها قرار گرفته‌اند و تعداد اولی به سی میلیون و تعداد دومی به سه میلیون عدد بالغ می‌شود این شمش‌ها و مخروط‌ها به تناسب کاملی قرار گرفته‌اند. بیماری کور رنگی وابسته به همین سلول ها می باشد. شبکیه، لایه حساس به نور را تشکیل می‌دهد و با تبدیل جریان الکترومغناطیسی نور به پیام عصبی و انتقال آن از طریق عصب بینایی به لب پس‌سری، به مغز توانایی دیدن را می‌دهد. سلول‌های گیرنده نور در شبکیه، دو نوع می‌باشند: - سلول‌های مخروطی که توانایی دیدن رنگ‌ها را در نور زیاد به مغز می‌دهند. میزان ماده حساس به نور در دندریت این سلول ها نسبت به سلول های استوانه ای کمنر است همین کمبود یکی از علل حساسیت پایین سلول های مخروطی به نور است. - سلول‌های استوانه‌ای که بینایی در نور کم را امکان‌پذیر می‌سازند. سلول های استوانه ای در نور کم تحریک میشوند یعنی حساسیت آن ها بالاست. میزان زیاد ماده حساس به نور یاخته هایاستوانه ای نسبت به یاخته های مخروطی علت بر حساسیت بالای آن هاست. بیماری‌های شبکیه می‌تواند افراد را از بدو تولد تا دوران سالمندی گرفتار کند؛ به عنوان مثال بیماری‌های مادرزادی چون شب کوری می‌تواند از بدو تولد رخ داده و سلامت بینایی فرد را تحت‌الشعاع قرار دهد. همچنین در سنین میانسالی و همزمان با شیوع دیابت، عوارض چشمی ناشی از آن نیز در افراد افزایش پیدا می‌کند. هر چه زمان ابتلا به بیماری‌ قند طولانی‌تر باشد، احتمال ابتلای فرد به عوارض چشمی آن افزایش می‌یابد. همچنین افزایش نوسانات قند به علت عدم کنترل آن، شانس عوارض چشمی ناشی از دیابت را بالا می‌برد. در دوران سالمندی نیز ناراحتی‌های چشمی شبکیه از جمله بیماری‌های ناحیه ماکولای چشم، شایع هستند. عدم رسیدگی به این بیماری رفته‌رفته قدرت بینایی را از فرد سالمند می‌گیرد و وی را خانه‌نشین می‌کند.