دانلود مقالات ISI درباره رادیو جراحی استریوتاکتیک + ترجمه فارسی

استریوتاکسیک یک روش کم‌تهاجمی جراحی است که در آن مختصات سه بعدی هدف جراحی در بدن یافته و عملی مانند کند و سوز، بافت برداری، تزریق، تحریک عمقی مغز، بخیه، ایمپلنت گذاری یا پرتوجراحی بر روی آن هدف انجام می گیرد. رادیوجراحی استریوتاکتیک Stereotactic radiosurgery به اختصار SRS از پرتوهای بسیار متمرکز برای درمان تومورها و دیگر عارضه های موجود در مغز، گردن و سایر قسمت های بدن استفاده می‌کند. این روش نوعی جراحی در مفهوم سنتی آن نیست؛ چرا که طی آن برشی صورت نمی‌گیرد. در عوضSRS از تصویربرداری سه بعدی برای تعیین نقطه‌ی هدف دز بالای پرتوهای تابشی با کم‌ترین اثر مخرب بر روی بافت های سالم اطراف، استفاده می‌کند. گرچه کاربرد جراحی استریوتاکتیک با اشعه برای درمان اختلالات مغزی در سال 1951 آغاز شد، اما 40 سال گذشت تا اینکه توجه مناسب را به خود جلب کند. انواع رادیوجراحی استریوتاکتیک: پزشکان از سه نوع تکنولوژی برای تابش پرتو حین انجام رادیوجراحی استریوتاکتیک استفاده می‌کنند: 1- شتاب دهنده ی خطی: دستگاه های لیناک، از پرتوهای X (فوتون‌ها) برای درمان ناهنجاری های سرطانی و غیرسرطانی مغز و سایر بخش های بدن استفاده می‌کنند. 2- چاقوی گاما: دستگاه‌های چاقوی گاما از ۱۹۲ یا ۲۰۱ ریزپرتو گاما برای هدف‌گیری و درمان ناهنجاری‌های سرطانی و غیرسرطانی مغزی استفاده می‌کنند. 3- پرتوی پروتونی: این روش جدیدترین نوع رادیوجراحی استریوتاکتیک بوده که تنها در مراکز تحقیقاتی محدودی در ایالات متحده انجام می‌شود. خطرات: رادیوجراحی استریوتاکتیک شامل برش‌های جراحی نبوده و به همین دلیل، در حالت کلی نسبت به جراحی سنتی با خطر کم‌تری همراه است. در جراحی سنتی، خطر عوارضی هم‌چون بی‌هوشی، خون‌ریزی و عفونت وجود دارد. عوارض جانبی اولیه‌ی SRS معمولاً موقتی و شامل موارد زیر می‌باشند: خستگی، تورم، مشکلات مو و پوست سر.