دانلود مقالات ISI درباره سرکوب سیستم ایمنی + ترجمه فارسی

سرکوب سیستم ایمنی(به انگلیسی: Immunosuppression) بیشتر افرادی که پیوند عضو دارند، داروهایی برای سرکوب سیستم ایمنی مصرف می‌کنند؛ بنابراین بدن عضو دریافت‌شده را پس نمی‌زند. این داروهای سرکوب گر سیستم ایمنی موجب می‌شوند سیستم‌ ایمنی توانایی کمتری در شناسایی و تخریب سلول‌های سرطانی یا مبارزه با عفونت ‌های عامل سرطان داشته باشد. عفونت با HIV نیز سیستم‌ ایمنی را تضعیف کرده و ریسک سرطان‌های خاصی را افزایش می‌دهد. تحقیقات نشان داده‌اند که دریافت‌کننده‌های پیوند، در ریسک افزایش‌یافته‌ی شمار زیادی از سرطان‌های مختلف قرار دارند. برخی از این سرطان‌ها می‌توانند توسط عوامل عفونی ایجاد شوند، در حالی که برخی دیگر چنین نیستند. ۴ سرطان شایع‌تر در میان دریافت‌کنندگان پیوند و سرطان‌هایی که در این گروه جمعیتی بیشتر از جمعیت عمومی شایع می‌باشد، لنفومای غیرهاچکین (NHL)، سرطان ریه، کلیه و کبد می‌باشد. NHL می‌تواند به خاطر عفونت با ویروس Epsetin-Barr (EBV) و سرطان کبد می‌تواند به‌خاطر عفونت ‌های مزمن با ویروس ‌های هپاتیت B و هپاتیت C ایجاد شود. گمان نمی‌شود که سرطان‌های ریه و کلیه با عفونت ارتباط داشته باشند. افراد مبتلا به HIV/AIDS نیز ریسک افزایش‌یافته‌ای از سرطان‌های ایجاد شونده توسط عوامل عفونی، نظیر EBV، هرپس‌ویروس انسانی ۸ یا ویروس همراه با سارکوم کاپوزی دارند که به‌ترتیب موجب سرطان گردن‌ رحم، مقعد، حلق‌دهانی و دیگر سرطان‌ها می‌شود. وقتی که پیوند کلیه می شوید، بدن شما کلیه جدید را به عنوان یک عامل بیگانه شناسایی می کند به این معنی که این کلیه به بدن شما تعلق ندارد. بدنتان به کلیه جدید حمله کرده و سعی می کند به آن آسیب رسانده یا آن را منهدم کند. داروهای سرکوب گر ایمنی توانایی بدن شما را برای انجام این کار سرکوب می نمایند. هدف این است که این داروها طوری تنظیم شوند که ضمن پیشگیری از رد پیوند، کمترین عوارض جانبی را در پی داشته باشند. تقریبا همه کسانی که پیوند می کنند باید این داروها را روزانه، و طبق دستور پزشک مصرف نمایند. اگر کلیه جدید از یک دو قلوی همسان گرفته شده باشد، ممکن است به مصرف این داروها نیازی نباشد. حتی فراموش کردن یک دوز از این داروها ممکن است منجر به آغاز فرایند رد پیوند بشود. تنها زمانی می توانید یک نوبت از دارویتان را مصرف نکنید که پزشک یا یکی از اعضاء تیم پیوند به شما دستور داده باشد. آزاتیوپرین از داروهایی است که در رده سرکوبگر سیستم ایمنی قرار دارد. از این دارو در درمان آرتریت روماتوئید شدید، پیشگیری از رد پیوند مانند پیوند کلیه و کولیت روده استفاده می شود. این دارو برای حاملگی در رده D قرار دارد. همچنین از گروه درمانی دارویی آنتاگوئیست بوده و متابولیسم پورین دارد. این دارو سرکوبگر ایمنی و ضد رماتیسم است. همچنین سرکوب کننده بیماری التهابی روده و لوپوس است. مکانسیم اثر: -داروی سرکوبگر ایمنی با بسیاری از اثرات بیولوژیک مشابه مرکاپتوپورین. -مکانیسم نامشخص جهت پیشگیری از رد پیوند و ضد روماتیسم مفصلی. -جذب خوب گوارشی. -تبدیل به مقدار زیادی به متابولیت فعال مرکاپتوپرین -نیمه عمر حدود ٣ ساعت -دفع کلیوی داروهای سرکوب کننده دستگاه ایمنی می توانند به پنج دسته تقسیم شوند. 1- کورتیکواستروئیدها همانند متیل پردنیزولون و پردنیزولون در عمل جزء تمام رژیم های درمانی سرکوب کنندگان سیستم ایمنی قرار می گیرند. کورتیکواستروئیدها تولید اینترلوکین یک را مهار کرده و اثرات ضد التهابی قوی ای ایجاد می کنند. 2- مهارکنندگان کلسی نئورین از قبیل سیکلوسپورین و تاکرولیموس در اکثر رژیم های درمانی ایمنوساپرسیو استفاده می شوند. مهارکنندگان کلسی نئورین از تولید و ترشح اینترلوکین دو جلوگیری می کنند. اینترلوکین دو در فعال کردن و تکثیر لنفوسیت هایT نقش دارد. 3- عوامل ضد تکثیر همانند آزاتیوپرین، مایکوفنولات موفتیل و سیرولیموس با مکانیسم های متفاوتی مانع از تکثیر لنفوسیت های Tمی شوند. 4- آنتاگونیست های رسپتور اینترلوکین دو همانند بازیلیکسیماب و داکلی زوماب آنتی بادی های مونوکلونال هستند که به صورت رقابتی رسپتور اینترلوکین دو را مسدود کرده و از اتصال اینترلوکین دو به رسپتورش جلوگیری می کنند. 5- گلوبولین ضد تیموسیت و موروموناب مجموعاً به نام آنتی بادی های ضد لنفوسیت خوانده می شوند. این آنتی بادی ها به لنفوسیت هایی همانند CD25،CD8،CD4،CD3،CD2و غیره که دارای نشانگرهای مشخصی در سطوح خود هستند، متصل می شوند. این اتصال لنفوسیت ها را غیرفعال کرده و آن ها را از سیستم گردش خون حذف می کند.