Effects of stress on the corticolimbic system: implications for chronic pain

استرس اثرات چندوجهی بر درد دارد. از یک طرف، آن یک مهار کننده قوی از عدم تشنج و التهاب است؛ از سوی دیگر، آن را در بهبود وضعیت های پاتولوژیک از جمله ایجاد و ادامه درد مزمن کمک می کند. این اثرات ظاهرا پارادوکسیک را می توان بهتر درک کرد که چگونه به پتانسیل ناشی از استرس در مدار مغز خاص کمک می کند تا در وضعیت درد مزمن. این بررسی منطق و شواهدی را برای تعاملات بین استرس و درد ارائه می دهد، تاکید بر مکانیزم های زیربنایی و ارائه فرضیه ای است که تا حدی استرس تا حدی می تواند اثرات زیان آور درد در سیستم کورتیکولیمبیک را متمایز کند. در ابتدا، یک توصیف کلی از مدار کورتیکولیمبیک که مستلزم ایجاد و تقویت درد مزمن است، مورد بحث قرار می گیرد و به دنبال آن یک بررسی کلی از اثرات نوروکسیکی هورمون های استرس بر روی این مدار می شود. مطالعات اخیر نشان می دهد که اختلالات ناشی از این مدار مغز عواقب قابل توجهی برای درد مزمن و تنظیم کلی واکنش استرس دارد، که عمدتا از طریق مکانیزم بازخورد کنترل محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال است. این همپوشانی در مدار کار می کند نقطه قوت مقابله ای بین استرس و درد را فراهم می کند و شباهت بین پلاستیک ناشی از درد مزمن و استرس مزمن در اینجا مورد بررسی قرار می گیرد. بیماران مبتلا به درد مزمن به طور کلی و در پاسخ به درد نشان داده شده است که پاسخ استرس ناسازگارانه را نشان می دهند. علت این پاسخ و پیامد آن بر شدت درد، بررسی خواهد شد. در نهایت، عوامل که نشان داده شده است منجر به انعطاف پذیری و یا آسیب پذیری برای درد مزمن و پاسخ استرس ناسازگار خلاصه خواهد شد.