دانلود مقالات ISI درباره برونشکتازی + ترجمه فارسی

برونشکتازی معمولا با التهاب مزمن ریه مانند فیبروز کیستیک یا عفونت های مکرر (برونشیت به طور معمول مزمن) ایجاد می شود. برونشکتازی نشان دهنده آسیب دائمی به بافت ریه است، اغلب با همراه ه فیبروز ریه می شود. اختلالات نقص ایمنی که خطر ابتلا به عفونت های ریوی را افزایش می دهد همچنین احتمال برونشکتازی بالا می برد. برونشکتازی‌ عبارت‌ است‌ از یک‌ نوع‌ بیماری‌ ریوی‌ که‌ در آن‌ لوله‌های‌ نایژه‌ای‌ به‌ طور مزمن‌ بسته‌ و ترشحات‌ ضخیم‌ در آنها جمع‌ می‌شود. عفونت‌ ثانویه‌ به‌ این‌ بیماری‌ به‌ دفعات‌ رخ‌ می‌دهد. این‌ بیماری‌ مسری‌ نیست‌ مگر اینکه‌ بیماری‌ سل‌ نیز همراه‌ آن‌ وجود داشته‌ باشد. علایم بیماری برونشکتازی: شایع ترین علامت بیماری برونشکتازی سرفه همراه با خلط(اغلب به مقدار زیاد و هر روزه) است که خسته کننده بوده و از نظر اجتماعی برای بیمار ایجاد مشکل می نماید. گاه خستگی به حدی است که قدرت تمرکز را از بین می برد. اکثرا این علائم بیمار به سیگار نسبت داده می شود، در حالی که ٨٠ درصد آنان هرگز سیگار نکشیده اند و اغلب ٢٠ درصد بقیه هم سیگار را ترک کرده اند. ٨٠ درصد بیماران دارای علائمی مانند خس خس سینه، تنگی نفس و آب ریزش بینی هستند و یک سوم دیگر از عفونت مزمن سینوس رنج می برند. اما علائمی که کمتر شایع اند عبارتند از: خلط خونی، درد قفسه سینه و درد مفاصل. علائم غیر شایع دیگری نیز هستند که در صورت وجود بیماری های همراه دیده می شوند مانند اس هم خونی در کولیت اولسروز، علائم روماتوئید و ناباروری(در مردان که در بیماری اختلال عمل مژک ها دیده می شوند) سبب‌شناسی: عفونت‌های پی‌درپی ریوی، سیگار، برونشیت مزمن، آلرژی، بیماری سل، سرطان، آبسه ریه، عفونت قارچی، علل مادرزادی مانند سندرم کارتاژنر و فیبروز سیستیک از علت‌های اصلی ابتلا شمرده می‌شوند. درمان: درمان طبی عبارت است از کنترل عفونت، پیشگیری از انسداد و فیزیوتراپی ریه وگاه استفاده از خلط‌آور و اکسیژن. اقدام جراحی برای درمان برونشکتازی هنگامی توصیه می‌شود که بیماری کنترل نشود و مجاری تنفس فراخ شده، موضعی شده یعنی در قسمت خاصی از شش متمرکز شده‌باشند. برای نوع پیشرفته و جهت برطرف نمودن انسدادها می‌توان از جراحی استفاده نمود که امروزه با مرگ‌ومیر (مورتالیته) و میزان ناخوشی (موربیدته) کمی همراه است.