دانلود مقالات ISI درباره نظریه دورنما + ترجمه فارسی

نظریه دورنما Prospect theory، یکی از نظریه های حوزه اقتصاد رفتاری است. این نظریه به توصیف این موضوع می‌پردازد که مردم چگونه بین گزینه‌های احتمالی مختلف که دارای ریسک هستند و در آن‌ها احتمال هرکدام از پیش‌آمدها مشخص است تصمیم‌گیری می‌کنند. این نظریه بیان می‌کند که مردم به جای تصمیم‌گیری بر پایه پیش‌آمدهای نهایی، براساس پتانسیل ارزش سودها و زیان ها تصمیم گیری می کنند و تعیین این سودها و زیان ها براساس تصمیم‌گیری های ابتکاری صورت می‌گیرد. لازم است ذکر شود که این مدل توصیفی است و نه هنجاری، بدین صورت که سعی در مدل سازی تصمیمات آنگونه که در واقعیت اتفاق می‌افتند دارد. یکی از نتایج منشعب از نظریه دورنما که توسط دانیل کاهنمان وآموس تورسکی 1979 مطرح شد، مفهوم زیان گریزی است که تاکنون کاربرد فراوانی در علوم مختلف داشته است. زیان گریزی در رفتار مشتری از جمله موضوعاتی می باشد که توجه بسیاری را به خود معطوف داشته است. نظریه دورنما، به عنوان نظریه آلترناتیوی برای توصیف تصمیمات دارای ریسک، تلاشی است برای به یوغ کشیدن تخطی‌های مشاهده شده در دنیای واقعی از نظریه مطلوبیت نهایی. این نظریه پروسه تصمیم‌گیری را به دو فاز تفکیک می‌کند: 1- فاز تصحیح: که در آن آنالیز اولیه از مسأله انتخاب صورت می‌گیرد. این فاز شامل مشخصات گزینه‌های موجود برای فرد، پیش‌آمدهای احتمالی یا عواقب هر کدام از آنها و ارزش‌ها و احتمالات همراه هرکدام از این پیش‌آمدها است. این فاز همچنین شامل سازماندهی و فرمول بندی دوباره گزینه های موجود است تا ارزیابی و تصمیم‌گیری نهایی را ساده ساده‌سازی کند. 2- فاز ارزیابی: که در آن چشم‌اندازهای (prospect) تصحیح شده ارزیابی می شوند و جشم انداز مطلوب انتخاب می‌شود. کانمن و تورسکی مدلی تفصیلی برای فاز ارزیابی گسترش داده‌اند، اما فاز تصحیح یا چارچوب کمتر گسترش داده شده است. در واقع هر دو این فازها برای نظریه دورنما ضروری می باشند اما به فاز تصحیح توجه کمتری شده است.