دانلود مقالات ISI درباره پویایی‌شناسی سامانه‌ یا دینامیک سامانه‌ها + ترجمه فارسی

پویایی‌شناسی سامانه‌ها یا دینامیک سامانه‌ها (به انگلیسی: System dynamics)، روشی برای درک رفتارهای یک سامانهٔ پیچیده در طول زمان است. در این روش با تمرکز بر حلقه‌های بازخورد (Feedback Loops) درون سیستم، تأثیرات غیرخطی و تاخیرهای زمانی در میان متغیرها و همچنین ماهیت انباشتی یا جریانی متغیرها به بررسی رفتار یک سیستم می‌پردازند. با توجه به ماهیت عددی روش پویایی‌های سامانه، این امکان وجود دارد که مدل‌های مبتنی بر این روش را با استفاده از رایانه شبیه‌سازی کرد و با مجموعه پارامترها و متغیرهای مختلف وضعیت سیستم برای یک بازه زمانی در آینده را پیش‌بینی نمود. در پویایی شناسی سیستم از اثرهای جانبی بلندمدت تصمیم ­هایمان تجربه می­ آموزیم، یادگیری را سرعت بخشیده، سیستم ­های پیچیده را درک و ساختارها و استراتژی­ هایی برای موفقیت بیشتر طراحی می ­کنیم. زمینه ­ها و رشته­ های پویای شناسی سیستم، روز به روز در حال افزایش است. طی دهه گذشته بسیاری از شرکت ­های موفق مشاوره ­ای و سازمان­ های دولتی، در ارائه موارد مهم و حیاتی خود در مدیریت فرآیندهای کسب و کار از پویایی شناسی سیستم بهره برده ­اند. ابزارها و روش ­های پویایی شناسی سیستم، مجموعه کاربردهای موفق، و بینش و نگرش­ های حاصل از استفاده مؤثر از ابزارها برای مدیران و سازمان­ ها، به سرعت در حال گسترش است. هدف تفکر سیستمی و مدل سازی پویایی شناسی سیستم، بهبود شناخت، از طریق راه­ هایی برای شناسایی عملکرد سازمان به وسیله ساختار داخلی، و سیاست­ های عملیاتی شامل مشتریان، رقبا، و تأمین کنندگان است و سپس طراحی و استفاده سیاست­ های اهرمی با نفوذ بالا که به موفقیت سازمان منجر می­ گردد. بررسی اجمالی پویایی‌های سامانه با حلقه‌های بازخورد و تأخیرهای زمانی سروکار دارد که رفتار کل سامانه را مورد تأثیر قرار می‌دهند. چیزی که استفاده از پویایی‌های سامانه را از دیگر رویکردهای مطالعهٔ سامانه‌های پیچیده متمایز می‌سازد استفاده از حلقه‌های بازخورد و انباشت و جریان است. این عناصر به شرح چگونگی نمایش تأثیرات غیر خطی در سامانه‌های بظاهر ساده کمک می‌کنند. پویایی‌های سامانه یک روش‌شناسی و روش مدل‌سازی ریاضی برای چارچوب‌بندی، درک، و بحث پیرامون موضوعات و مسائل پیچیده است. در حالیکه در دههٔ ۱۹۵۰ برای کمک به مدیران شرکت‌ها بمنظور بهبود درکشان از فرایندهای صنعتی ایجاد شد، در حال حاضر پویایی‌های سامانه در تمام بخش عمومی و خصوصی بمنظور طراحی و آنالیز سیاست‌ها بکار می‌رود. در دههٔ ۱۹۹۰ نرم‌افزار مناسب پویایی‌های سامانه در نسخه‌های کاربرپسند توسعه یافت و به سامانه‌های گوناگون اعمال شد. مدل‌های پویایی‌های سامانه، مشکل همزمانی (علت و معلول متقابل) را با بروزرسانی کلیهٔ متغیرها در افزایش‌های زمانی کوچک با بازخوردهای مثبت و منفی و تأخیرهای زمانی برای ساختاربندی تعاملات و کنترل، حل می‌کنند. احتمالاً بهترین مدل شناخته‌شدهٔ پویایی‌های سامانه مربوط به کتاب «محدودیت‌های رشد» چاپ ۱۹۷۲ باشد. این مدل پیش‌بینی می‌کند که رشد تصاعدی منجر به فروپاشی اقتصادی در سدهٔ ۲۱ میلادی تحت طیف گسترده‌ای از سناریوهای رشد شود. پویایی‌های سامانه جنبه‌ای از نظریهٔ سامانه‌ها بعنوان روشی برای درک رفتار پویای سامانه‌های پیچیده است. اساس روش، درک این مسئله است که ساختار هر سامانه — با روابط دایره‌ای، به‌هم‌پیوسته، و گاهی با تأخیر زمانی بین اجزایشان — اغلب به همان اندازه‌ای در تعیین رفتار اهمیت دارد که خود اجزاء بصورت منفرد. مثال‌هایش نظریه آشوب و پویایی‌های اجتماعی است. همچنین ادعا شده که اغلب به دلیل وجود خواص کلی‌ای که نمی‌توان آن‌ها را در خواص اجزاء یافت، در برخی موارد نمی‌توان به توضیح رفتار کل در قالب رفتار اجزاء پرداخت.