دانلود مقالات ISI درباره سیتومگالوویروس + ترجمه فارسی

سیتومگالوویروس (به انگلیسی: Cytomegalovirus) یک سرده از ویروس‌های ردهٔ هرپس ویرالس در زیرخانواده بتا از خانواده هرپس ویریده است. میزبان‌های طبیعی آن نخستی‌هایی چون میمون و انسان هستند. گونه‌ای که انسان را آلوده می‌کند معمولاً HHV-5 یا CMV انسانی نامیده می‌شود. ریشه این کلمه از زبان یونانی گرفته شده و سیتو به معنای سلول و مگال به معنای بزرگ است. اکثر افراد در ابتدای زندگی خود در معرض سیتومگالوویروس قرار می گیرند. با این وجود کودکان و بزرگسالان سالم مبتلا به ویروس به ندرت هر گونه علائم و نشانه های ابتلا به عفونت سیتومگالوویروس را نشان می دهند. هنگامی که سیستم ایمنی بدن به دلایل مختلف ضعیف می شود ویروس CMV دوباره فعال شده و فرد را با درجات و شدت متفاوت تحت تاثیر قرار می دهد. افرادی که دارای ایمنی ضعیفی هستند ممکن است چنین علائمی داشته باشند: – علائم و نشانه های عفونت دیگری به نام مونونوکلئوز عفونی (که توسط ویروس دیگری از همین خانواده به نام اپشتین بار به وجود می آید) – از دست دادن اشتها – کاهش وزن – ضعف عمومی – درد عضلانی و خستگی – سردرد – تب – گلودرد – بزرگ شدن غدد لنفاوی (در ناحیه گردن) – تغییرات رفتاری – تشنج – تنگی نفس – افزایش ضربان قلب – اسهال – ذات الریه برخی از اعضای بدن تحت تاثیر قرار می گیرند که موجب بروز علائم و نشانه های زیر می شود: – چشم: که منجر به کوری، حساسیت به نور می شود. – دستگاه گوارش: که موجب خون ریزی زخم ها، التهاب مری، کولیت، و غیره می شود. – کبد: التهاب کبد و هپاتیت ساختمان ویروس این ویروس که بزرگترین عضو خانواده هرپس ویروسها به‌شمار می‌رود دارای DNA دو رشته‌ای حاوی بیش از kbp۲۴۰ و قابلیت کدگذاری بیش از ۲۰۰ فراورده پروتئین اساسی است که عملکرد بسیاری از این پروتئین‌ها هنوز بخوبی شناخته نشده‌است. مشابه سایر هرپس ویروسها کپسید ویروس توسط یک پوسته خارجی حاوی دو لایه لیپید احاطه شده که حاوی پروتئینهای کد شده ویروسی هستند و اهمیت بسیاری از نظر طراحی واکسنهای ضد ویروس دارند. آسیب زایی از نظر پاتولوژی مشخصه کلاسیک شناخت CMV در بافتها، وجود سلولهای بزرگ (سیتومگالیک) و حاوی انکلوزیونهای داخل هسته‌ای می‌باشد که در زیر میکروسکوپ نمای شبیه چشم جغد owl’s eyes را ایجاد می‌کنند و مشاهده آنها قویاً به نفع عفونت فعال CMV است. CMV تمایل به آلوده سازی سلولهای منونوکلوئر و لنفوسیت دارد و در موارد منتشر بیماری شواهد عفونت را در اغلب ارگانها می‌توان مشاهده نمود. در ایمنی علیه CMV ایمنی هومورال و سلولر هر دو نقش دارند. بنظر می‌رسد گلیکوپروتئینهای G و H پوسته خارجی ویروس در تحریک ایمنی هورمورال نقش اساسی داشته باشند ولی پاسخ‌های ایمنی هومورال اگرچه درکنترل عفونت شدید مؤثر هستند قادر به مهار درگیری جفت و جنین نمی‌باشند. تولید سلولهای آسیتوتوکسیک از طرف میزبان علیه CMV و درگیری MHC/I نقش مهمی در کنترل عفونت دارند. هر یک از گونه‌های پستانداران با CMV خاص خود آلوده می‌شوند لذا انسان‌ها تنها میزبان CMV انسانی هستند. در کشورهای درحال توسعه اغلب کودکان در سالهای کودکی با CMV تماس پیدا می‌کنند و تقریباً ۱۰۰٪ بزرگسالان شواهد سرمی مثبت سابقه تماس با ویروس را نشان می‌دهند. در حالیکه درکشورهای توسعه یافته فقط ۵۰٪ بزرگسالان شواهد سرمی آلودگی را نشان می‌دهند.