دانلود مقالات ISI درباره تخصص + ترجمه فارسی

تخصص(به انگلیسی: Expertise)، دانش یا مهارت عمیقی است که به مدد مطالعه، آموزش یا تجربه به‌دست‌آمده است. تخصص اساس اعتبار فردی است که با توجه به مطالعه، آموزش یا تجربه‌اش، در حوزه یا موضوعی خاص آگاهی دارد. تخصص را مهارت یا دانش در حوزه خاصی تعریف می‌کنند. هم‌چنین، مهارت یا دانش تخصصی در یک زمینه خاص را تخصص می‌نامند. فرد متخصص فردی است که بدون توجه به شرایط محیطی در حوزه‌ی تخصصی خود تا حد امکان به‌صورت مداوم فعالیت‌ها را در سطح کیفی ثابتی انجام می‌دهد. تخصص در فقه: خارج کردن حکمی از موضوع حکم عام را تخصیص می گویند. به بیان دیگر، اگر موردی از نظر موضوع داخل در مخصَص و از نظر حکم خارج از آن باشد، آن را تخصیص گویند. به عنوان مثال شارع می گوید: در ماه رمضان بر هر مکلفی روزه گرفتن واجب است، مگر مسافر. در این جا مسافر هم مکلف بوده و داخل در هر مکلفی است، پس موضوع هر مکلف شامل مسافر هم می شود، اما حکم وجوب روزه بر او تشریع و تنجیز نشده است و چنین اخراجی را تخصیص گویند. مثال دیگر؛ اگر گفته شد عالمان و دانشمندان را گرامی بدارید، مگر فاسقان از آنها را، در این مثال فاسقان در عام عالمان داخل اند، اما به جهت فسقشان از حکم عام خارج شده اند. بنابر این، حقیقت تخصیص خارج کردن بعض افراد از شمول عام است؛ به‌گونه ‌اى که اگر دلیل خاص (مخصّص) نبود، آن بعض نیز مشمول حکم عام بود. از این عنوان در اصول فقه، در بخش عام و خاص بحث شده است. اگر بین دلیل خاص و عام امکان جمع نباشد و دلیل خاص به جهت ظاهرتر بودن دلالتش، بر عام مقدّم شود، تخصیص تحقّق مى‌ یابد و در نتیجه حکم مى‌شود که گویندۀ حکیم از عام، عموم را اراده نکرده، بلکه خاص را اراده کرده است. گفتنی است؛ با تعریفی که از تخصص و تخصیص ارائه شد، تفاوت این دو اصطلاح روشن شد که در تخصص محکوم به خروج حقیقتاً از موضوع دلیل دیگر خارج است، اما در تخصیص اگر مخصص نبود، محکوم به خروج مشمول حکم عام بود. تخصص به معنی خروج حقیقى چیزى از موضوع دلیل است. واژۀ تخصص در برابر تخصیص از اصطلاحات علم اصول فقه و عبارت است از خروج حقیقى و وجدانی چیزى از موضوع دلیل چیزى دیگر، مانند خروج زید جاهل از دلیل وجوب اکرام عالمان (اکرم العلماء) و سرکه از موضوع دلیل حرمت شراب. به شى‌ء محکوم به خروج- مانند زید و سرکه در دو مثال یاد شده- «خارج به تخصّص» گفته مى‌شود. ـــ تخصص، به معنای خروج حقیقی چیزی از شمول موضوع عام است؛ به بیان دیگر، تخصص آن است که عنوان عام به خودی خود شامل فرد یا افرادی نمی‌باشد و برای خارج کردن آنها به تخصیص نیاز نیست؛ به این گونه خروج، خروج موضوعی می‌گویند؛ در مقابل تخصیص که خروج حکمی است.