دانلود مقالات ISI درباره جویدن + ترجمه فارسی

جویدن mastication یا Chewing یکی از جنبه های مکانیکی خوردن غذا است و به عمل له و خرد کردن غذا بین دندان ها گفته می شود. نیروی دندان‌ها: دندان‌ها به طور قابل تحسینی برای عمل جویدن طراحی شده‌اند. دندان‌های قدامی (جلویی) دارای عمل قطع کننده و دندان‌های خلفی (عقبی یا آسیا) دارای عمل خرد کننده یا آسیا هستند. در صورتی که عضلات فک با یکدیگر عمل کنند، می‌توانند دندان‌های قدامی را با نیروی ۲۵ و دندان‌های خلفی را با نیروی ۹۰ کیلوگرم بر روی یکدیگر فشار دهند. اگر این نیرو به یک جسم کوچک (مثلاً تخمه) در بین دندان‌های آسیا وارد شود، نیروی وارد شده بر سانتی‌متر مربع ممکن است به صدها کیلوگرم برسد. جویدن مرحله بوییدن و چشیدن را طولانی می کند و به طور غیرمستقیم عمل جویدن در حفاظت از جداره معده نقش دارد. غدد بناگوشی، تحت فکی، زیر زبانی و غدد کوچک دهانی در ترشح بزاق نقش دارد. بزاق دو نوع ترشح دارد یکی ترشح آبکی که حاوی پتیالین است و نشاسته را آماده هضم می کند و دیگری ترشح غلیظ که عمل آن لغزنده کردن مواد غذایی است. خوب جویدن فواید دیگری نیز دارد؛ از جمله این که با حرکت سه گانه فک تحتانی جریان خون در قسمت مورد نظر بیشتر می شود و زمینه را برای ترشح بزاق و عمل شیمیایی گوارش فراهم می کند. بعضی معتقدند جریان بیشتر خون در صورت برای چشم و گوش نیز مفید است. خوب جویدن غذا باعث می شود گلوله های غذایی پس از مخلوط شدن با بزاق، بهتر بلعیده شود. فرآیندها: قسمت بیشتر روند جویدن ناشی از رفلکس جویدن است که می‌توان آن را این گونه توصیف کرد: وجود غذا در دهان موجب مهار رفلکسی عضلات جویدن می‌شود و در نتیجه فک تحتانی پایین می‌افتد. پایین افتادن فک تحتانی به نوبه خود موجب بروز رفلکس کششی در عضلات فک می‌شود که منجر به انقباض مجدد این عضلات می‌گردد و فک را بالا می‌برد و موجب بسته شدن دهان می‌شود، اما در عین حال مجدداً لقمه غذایی را بر روی پوشش دهان می‌فشارد. در این هنگام آنچه گفته شد دوباره از ابتدا تکرار می‌شود و این عمل به دفعات تکرار می شود.