دانلود مقالات ISI درباره معاینه بالینی + ترجمه فارسی

معاینه بالینی (به انگلیسی: Physical examination )در پزشکی و پرستاری به دانش درک و شناخت علائم پزشکی (ساین) و نشانه‌های بیماری (سمپتوم) گفته می‌شود که با حس‌های پنجگانه معمولی و بدون نیاز به تجهیزات ویژه پزشکی یا بعبارتی بر بالین بیمار نیز، قابل شناخت و درک بوده و در نخستین مراجعه بیمار و بصورت سرپایی (درون مطب و کلینیک) توسط پزشک یا پرستار تشخیص و مدرک می‌شوند. آزمون کلینیکال همواره همراه با شرح‌حال بیمار باید تهیه شود چراکه بهترین گزارش از سمپتوم و نشانه‌های بیماری که در حقیقت تجربه خود بیمار از بیماری خویش است در شرح‌حال یا آنامنسی درج شده و مجموع آزمون‌های بالینی و شرح‌حال پرونده پزشکی بیمار را تشکیل می‌دهند. بنابر یک فراپژوهش بنیاد همیاری کوکران معاینه معمول سالانه خطر ابتلا به بیماری یا مرگ را کاهش نمی‌دهد و برعکس می‌تواند منجر به تشخیص بسیاری مشکلات کم‌خطر و افراط در روند درمان شود. معاینه فیزیکی ممکن‌است شامل بررسی علائم حیاتی از جمله بررسی دما، فشار خون، نبض و تعداد تنفس باشد. پزشک یا پرستار باید از حواس بینایی، شنوایی، لامسه، و گاهی بویایی (در عفونت، اورمی، کتواسیدوز دیابتی) باهم استفاده کند. آزمایش کلینیک یا بالینی بر چهار اصل استوار است که همگی توسط حس‌های پنچگانه معمولی قابل درک هستند. آزمون بالینی شامل چهار عمل زیر است: مشاهده: شامل نگاه به تمام بدن بیمار از سر تا پا برای درک تفاوت‌ها و مشکلات قابل دیدن از جمله قرمزی، تورم، تغییر رنگ در اندام‌ها و زخم‌ها و غیره. لمس: شامل لمس پوست و ایجاد فشار توسط انگشت بر روی ناحیه مورد نظر و درک و تشخیص تغییر یا سختی یا نرمی غیرطبیعی اندام زیر پوست و نیز تشخیص واکنش اندام درحال لمس. دق: ایجاد ضربه خفیف غیر مستقیم بر نواحی مختلف بدن و شناخت تغییرات در آن‌ها. سمع: شنیدن وضعیت صوتی اندام‌ها شامل قلب، ریه، پریستالسی روده و غیره. پس از اینکه چهار عمل اصلی انجام گرفت و با توجه به گمانه‌زنی پزشک برای بیماری‌های ممکن، پروسه با آزمایش‌های تخصصی و متمرکز همچون نورولوژی، ارتوپدی و آزمون‌هایی چون تست تروسو و غیره ادامه می‌یابد.