دانلود مقالات ISI درباره مراقبت های پایان زندگی + ترجمه فارسی

مراقبت های پایان زندگی (End-of-life care): در هنگام مراقبت از بیماران در مراحل پایان زندگی باید از مراقبت های تسکین دهنده برای آنان استفاده شود، چون در این زمان انجام تدابیر درمانی دیگر موثر نمیباشد. این مراقبت ها از زمانی که تشخیص بیماری تهدید کنندة زندگی داده می شود شروع می شوند و تا زمان بهبودی یا حتی مرگ و عزاداری نیز ادامه می یابند. آنچه حائز اهمیت است این است که باید شرایطی برای بیمار فراهم شود تا او بتواند مراحل پایانی زندگی خود را به راحتی و آرامش پشت سر بگذارد که در این صورت می گوییم برای بیمار ” مرگ آرام“ فراهم شده است. رعایت اصول اخلاقی به هنگام مرگ بیماران بسیار مهم است، چون باید در این مرحله، حرمت انسانی بیمار رعایت شود و درمان هایی که برای او انجام میشود سودبخش است و صدمه رسان نیست، یعنی باید از انجام درمان های اضافی که برای بیمار حاصلی جز ناراحتی ندارد اجتناب نمود و ضمناً با انجام آن تدابیر، صدمهای را متوجه بیمار نکرد. پایان زندگی موضوع بسیار مهمی در بخش مراقبت های ویژه است، چون هدف اولیه این بخش ها انجام مراقبت های لازم و ضروری برای حفظ حیات بیمار است و مرگ، نشانه و علامت شکست در این کار است. اصولاً کلیۀ فرهنگ ها و جوامع بر نجات زندگی انسان تأکید دارند، نه مرگ او و به این دلیل اگر ما واژههایی چون صرف نظر کردن از درمان یا عدم احیاء قلبی ریوی یا جدا کردن از دستگاه تنفس مصنوعی را به کار بریم، دارای بار منفی میباشند و موجب هراس و نگرانی خانواده بیمار میشوند. امروزه برای عدم ارائه درمان از واژه passive euthanasia استفاده میشود. مراقبت‌های پایان زندگی دربرگیرنده موضوعات پیچیده‌ای مانند اوتانازی (euthanasia)، خودکشی به کمک پزشک و مراقبت‌های تسکینی می‌باشد. اوتانازی عبارت است از عمل آگاهانه پزشک در ایجاد مرگ بیمار، با تجویز مستقیم دوز کشنده‌ای از یک دارو یا عامل دیگر (که گاه به آن، کشتن از روی ترحمmercy killing گفته می‌شود). خودکشی به کمک پزشک به این معنی است که پزشک اطلاعات یا وسایلی را در اختیار فرد می‌گذارد تا او به‌طور عمدی به زندگی خود خاتمه دهد. انجمن پزشکی آمریکا و انجمن روانپزشکی آمریکا با اوتانازی و خودکشی به کمک پزشک مخالفت کرده‌اند. مراقبت‌های تسکینی عبارت است از درمانی که به‌منظور کاهش درد و رنج بیماران در حال مرگ انجام می‌شود. این مراقبت‌ها درد را کاهش می‌دهند و فراهم‌کننده حمایت هیجانی، اجتماعی، و روحی از جمله درمان روانپزشکی، در صورت لزوم، می‌باشند. مراقبت‌های تسکینی، در جنبه‌های مهمی با اوتانازی و خودکشی به کمک پزشک تفاوت دارد: ۱. هدف مراقبت تسکینی درمان بیمار است نه مانند اوتانازی، ایجاد مرگ ۲. اگر برای بیمار دارو تجویز می‌شود، به هدف کاهش درد و رنج می‌باشد، نه فراهم کردن وسایل اقدام به خودکشی ۳. مراقبت‌های تسکینی همواره شامل معاینه یک روانپزشک برای بیمارانی که به خودکشی فکر می‌کنند می‌باشد. ۴. بیماران ممکن است در اثر درمان تسکینی که برای کاهش رنج آنها انجام می‌شود بمیرند، اما این مرگ عمدی نیست و هدف درمان نمی‌باشد.