دانلود مقالات ISI درباره تشخیص خطا + ترجمه فارسی

تشخیص خطا (Fault Detection): فرآیندی جهت تشخیص خطاهای اتفاق افتاده در عملکرد سیستم بر اساس مقایسه با وضعیت کنونی سیستم (وضعیت مشاهده شده) و وضعیت عادی از پیش تخمین زده شده می‌باشد. روش های تشخیص خطا: کد های تشخیص خطا: هر چقدر هم که از کابل های خوبی استفاده کنیم باز ممکن است که اطلاعات ارسالی فرستنده در حین عبور از شبکه خراب شود. (تغییر مقدار )شبکه باید به روشی گیرنده را قادر سازد تا بتواند تشخیص دهد آیا اطلاعاتی که گرفته است همان اطلاعاتی ست که فرستنده فرستاده یا خیر. این روش ها را روشهای تشخیص خطا می گویند. اگر گیرنده تشخیص دهد که اطلاعات دریافتی اش خراب است سریعا آن را دور ریخته و فرستنده را مجبور می کندکه همان اطلاعات را دوباره برایش بفرستد. ( اصلا سعی نمی کند اطلاعات خراب شده را تصحیح کند. زیرا این کار بسیار مشکل و گاهی غیر ممکن است. پس در شبکه تصحیح خطا نداریم ) ۳ روش تشخیص خطا بر اساس قدرت به صورت زیر است: • parity • check sum • CRC کد تشخیص خطا: اطلاعات اضافه ایست که فرستنده قبل از ارسال اطلاعات اصلی آن را محاسبه و به انتهای اطلاعات اصلی می افزاید. ای اطلاعات گیرنده را قادر می سازد تا عملیات تشخیص خطا را انجام دهند. : Parity- این روش در سطح بایت عمل می کند. فرستنده به هر بایت بیتی را به عنوان کد تشخیص خطا به نام بایت parity می افزاید. مقدار این بیت را طوری تعیین می کند که ۹ بیت حاصل تعداد ۱ زوج داشته باشد و سپس می فرستد، گیرنده پس از دریافت توقع دارد تعداد یک های هر ۹ بیت زوج مانده باشد. هرگونه تناقض نشان دهنده یک خطاست. اگر گیرنده خطایی را در یک بایت تشخیص دهد کل فریمی را که این بایت جز آن بود دور می ریزد. و مجددا آن را درخواست می کند. : Check sum - این روش در سطح فریم عمل می کند. فرستنده قبل از ارسال فریم، حاصل جمع تمامی بایتهای فریم را محاسبه و این حاصل جمع را به عنوان کد تشخیص خطا به انتهای فریم اضافه می کند و سپس می فرستد. گیرنده پس از دریافت، خودش این حاصل جمع را محاسبه و با کد تشخیص خطای فریم مقایسه می کند. عدم تساوی نشان دهنده خطاست. خیلی از خطاهایی را که parity قادر به تشخیص آن نیست check sum تشخیص می دهد. اما آن نیز کامل نیست. مثلا اگر خطایی که یکی از بایتهای فریم را کاهش می دهد و بایت دیگر را به همان اندازه افزایش دهد حاصل جمع ثابت مانده م خطا پنهان می ماند. : CRC - کامل ترین روش تشخیص خطاست. فرستنده قبل از ارسال فریم آن را به CRC اعمال و ۱۶ بیت نهایی آن را به عنوان کد تشخیص خطا به ته فریم می افزاید. گیرنده پس از دریافت این فریم مجددا به CRC اعمال کرده و ۱۶ بیت نتیجه را با کد تشخیص خطای فریم مقایسه می کند. عدم تساوی نشان دهنده یک خطاست. میزان تشخیص حقیقت از خطا چیست ؟ از یک سلسله حقایق مسلمه که ذهن ما آنها را در کمال بداهت و روشنی می یابد بگذریم به مسائل دیگری برمی خوریم که بر ما روشن نیست و باید آنها را از طریق فکری و استدلالی کشف کنیم و همچنانکه وجود یک سلسله حقایق مسلمه بر ما مسلم است این مطلب نیز مسلم است که بشر گاهی در کوششهای علمی و استدلالی خود خطا می کند و به غلط می افتد تشخیص و تصحیح خطا در نظریه اطلاعات، نظریه کدگذاری، علوم رایانه، مخابرات تکنیک‌هایی هستند که تحویل امن داده‌ها در کانال‌های مخابراتی ناامن را ممکن می‌کنند بسیاری از کانال‌ها در معرض نویز هستند و ممکن است اطلاعات در حین فرستاده‌شدن میان مبدأ ومقصد دچار خطا گردند. تشخیص و تصحیح خطا امکان شناسایی وساخت مجدد اطلاعات اولیه را ممکن می‌گرداند. دو تکنیک اصلی برای تصحیح خطا داریم: اولین روش به ارسال مجدد یا Retransmission معروف است. در این روش گیرنده با استفاده از بیت های کنترلی و افزونگی متوجه وجود خطا در پیام می شود و پیغامی برای فرستنده ارسال می کند و از فرستنده می خواهد که دوباره همان پیام را ارسال کند. روش دوم تصحیح خطای پیش رو یا Forward Error Correction نام دارد. در این روش گیرنده نه تنها کشف می کند که پیام دارای خطا است بلکه با کمک بیت های افزونه و با تکنیک های خاصی سعی در حدس زدن پیام مورد نظر می کند.