دانلود مقالات ISI درباره آرتریتروماتوئید + ترجمه فارسی

آرتریتروماتوئید(به انگلیسی: Rheumatoid arthritis) یک بیماری التهابی مزمن است که معمولاً به مفاصل کوچک دست ها و پاها آسیب وارد می کند. برخلاف بیماری استئوآرتریت که در آن آسیب های سایشی و پارگی در مفاصل رخ می دهد، آرتریت روماتوئید به دیواره و پوشش داخلی مفاصل آسیب می زند که باعث تورم دردناک در این ناحیه می شود. این حالت می تواند در نهایت به تحلیل و ساییدگی استخوان و بدشکلی مفصل منجر گردد. معمولا درد و تورم مفصل، خشکی صبحگاهی یا خشکی بعداز مدتی بی حرکتی که معمولا بیش از یک ساعت طول می کشد. شایعترین مفاصل درگیر در ابتدا، مفاصل انگشتان دست (بجز DIP یا مفصل کوچک هر انگشت)، مچ و انگشت شست پا می باشند. مفاصل بزرگتر مثل زانو، شانه، لگن، آرنج، مچ پا و نیز در ادامه مفصل گیجگاهی-فکی و حنجره ممکن است درگیر شوند. بیماری دکورون، CTS، انگشت ماشه ای، پارگی تاندونهای دست، کپسولیت چسبنده شانه و تنگی کانال نخاع گردنی جزو عوارض RA می باشند. در مراحل پیشرفته، دفورمیتی (بدشکلی)دست مثل بوتونیر (bouttonière) و گردن قو (swan neck)، انحراف انگشتان (ulnar deviation) و پا مانند صافی کف پا (flat foot)، انگشت چکشی (hammer toe)، هالوکس والگوس و “Z” شکل شدن پا بسیار شایع هستند. این دفورمیتی به علت شلی لیگامان ها و دررفتگی های نسبی مفاصل بروز می کند. آرتریت روماتوئید که یک بیماری خودایمنی است زمانی ایجاد می شود که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به بافت های خودی بدن حمله کرده و به آنها آسیب می زند. آرتریت روماتوئید علاوه بر آسیب به مفاصل، در برخی موارد می تواند به اندام های دیگر بدن مانند پوست، چشم ها، ریه ها و عروق خونی نیز آسیب بزند. اگرچه آرتریت روماتوئید در هر سنی می تواند رخ دهد اما معمولاً پس از سن 40 سالگی بروز می کند. این بیماری در زنان شیوع بیشتری نسبت به مردان دارد. درمان این بیماری عمدتاً شامل روش های کنترل علایم و جلوگیری از آسیب مفاصل می باشد. بیماری آرتریت روماتوئید در مراحل اولیه به مفاصل کوچک اولیه بدن شما آسیب می زند؛ به ویژه مفاصلی که انگشتان دست و پاها را به کف دست و پا متصل می کنند. با پیشرفت بیماری، اغلب علایم بیماری به مفصل زانوها، مچ پا، آرنج ها، باسن و شانه ها نیز گسترش می یابد. در اغلب موارد، علایم به صورت قرینه در مفاصل هر دو سمت بدن رخ می دهد. علایم و نشانه های آرتریت روماتوئید می توانند از نظر شدت متفاوت باشند و به صورت دوره ای ظاهر شوند. دوره های افزایش شدت بیماری، flare )دوره های شعله ور شدن بیماری) نامیده می شود. همچنین بیماران، دوره های بهبودی نسبی و کاهش علایم بیماری را تجربه می کنند که در این دوره ها درد و تورم مفاصل کمتر شده یا کاملاً از بین می رود. با گذشت زمان مفاصل بیماران ممکن است تغییر شکل داده و جابجا شوند. علت دقیق روماتیسم مفصلی ناشناخته‌است ولی در ایجاد این بیماری ایمنی سلولی و ایمنی هومورال هر دو نقش دارند. از جمله علل احتمالی این بیماری عفونت‌ها را ذکر کرده‌اند در همین زمینه باکتری‌ها، مایکو باکتری‌ها، مایکو پلاسما و حتی ویروس‌ها به عنوان عوامل مسبب تحت بررسی قرار گرفته‌اند. در مدل‌های حیوانی روماتیسم مفصلی که وابسته به TLR2, TLR4, TLR9 می‌باشد، جوندگان تحت تزریق دیواره سلولی استرپتوکوک SCW قرار گرفتند و مشاهده شد که پلی ارتریت حاد شدیدی بوجود آمد که بهبود یافته و سپس توسط یک پلی‌ارتریت مزمن وابسته به سلول T ادامه یافت که بسیار شبیه روماتیسم مفصلی است. گلو درد چرکی به عنوان یک عامل مسببه آن‌گونه که در تب روماتیسمی مطرح است در مورد روماتیسم مفصلی به اثبات نرسیده‌است هرچند که در یک زیر گروه خاصی از روماتیسم مفصلی بنام بیماری استیل با شروع بزرگسالی این رابطه مطرح است. در معیارهای تشخیصی این بیماری در سال ۱۹۸۷ توسط Cush فانژیت جزو معیارها نبود و در معیارهای سال ۱۹۹۲ که توسط Yamaguchi وضع شد، فارنژیت معیار مینور و در معیارهای سال ۲۰۰۸ توسط Fautrel، فارنژیت بصورت معیار ماژور در تشخیص این بیماری ذکر شده است. همچنین پژوهشگران مرکز پزشکی دانشگاه جورج تاون آمریکا هشدار داده اند که مصرف زیاد چای خطر ابتلا به آرتریت روماتوئید را افزایش می‌دهد. تحقیقات روی بیش از 76 هزار زن داوطلب نشان داده که مصرف زیاد چای خطر ابتلا به آرتریت روماتوئید را افزایش می‌دهد در حالی که نوشیدن قهوه این تاثیر مضر را ندارد. در موارد شدید از استروئیدها مانند پردنیزولون استفاده می‌شود که عوارض جانبی زیادی دارد. داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی که برای کنترل علائم مصرف می‌شود ممکن است عوارضی مانند مشکلات گوارشی ایجاد نمایند. داروهای تعدیل کننده سیستم ایمنی مانند داروهای ضد مالاریا (هیدروکسی کلروکین)، سولفاسالازین و مینوکسی سیلین نیز به کار می‌روند.