دانلود مقالات ISI درباره میکروگلیاها + ترجمه فارسی

میکروگلیاها (Microglia) میکروگلیاها کوچکترین سلول های گلیالی هستند. بعضی از آنها به عنوان فاگوسیت ها ٬ مواد پوسیده ی سیستم عصبی مرکزی را پاکسازی می کنند. این سلول ها بیشتر به عنوان نماینده ی سیستم ایمنی در مغز عمل می کنند. میکروگلیاها ٬ مغز را از تهاجم میکروارگانیسم ها محافظت می کنند و ذاتا مشابه ماکروفاژها در سیستم خونی در نظر گرفته می شوند. در مغز طبیعی ٬ میکروگلیاها تقریبا ۲۰ درصد از کل سلول های گلیال را تشکیل می دهند. در مغز سالم میکروگلیاها در یک حالت استراحت و راکد قرار دارند. آنها با سطح سلولی وسیع خود به انشعابات سلولی ظریف متعدد چین می خورند و بافت های پیرامون را بازدید و سرکشی می کنند. میکروگلیا ۵ تا ۲۰ درصد کل جمعیت سلول‌های گلیایی را تشکیل می‌دهند. این سلولها اولین جمعیت از سلولهای دستگاه عصبی مرکزی می‌باشند که در مقابل آسیب‌ها، عفونت‌ها و واکنش‌های التهابی مغزی نظیر بیماری آلزایمر، مالتیپل اسکلروزیز (ام اس)، انسفالوپاتی و بیماری‌های پریونی پاسخگو می‌باشند. میکروگلیا اعمالی شبیه ماکروفاژهای بافت‌های دیگر دارند که می‌توان به فاگوسیتوز میکرو ارگانیسم‌های مهاجم و سلولهای آسیب دیده، عرضه آنتی‌ژن و تولید سیتوکین و تولید کموکاین‌ها، تولید ایی کوزانوئیدها، اجزای کمپلمان، اسیدهای آمینه محرک مثل گلوتامات، پروتئینازها، رادیکالهای اکسیدایتو و نیتریک اکسید و پروتئین شوک حرارتی hsp ۷۰ اشاره نمود. سه نوع از سلول های پشتیبان سیستم عصبی مرکزی شامل آستروسیت ها ٬ الیگودندروسیت ها و میکروگلیاها هستند. سلول های پشتیبان سیستم عصبی محیطی(PNS) به عنوان سلول های شوان شناخته می شوند. سلول های میکروگلیا بخشی از سیستم ایمنی هستند و از اعمال و فعالیت های مشخصه ی این سیستم تبعیت می کنند. آستروسیت ها در انتقال عصبی و متابولیسم عصبی شرکت می کنند. الیگودندروسیت ها در تولید میلین دخالت دارند. در سیستم عصبی محیطی ٬ میلین توسط سلول های شوان تولید می شود و این سلول ها از نظر عملکرد شبیه الیگودندروسیت های سیستم عصبی مرکزی هستند. در مورد منشا میکروگلیاها دو احتمال وجود دارد: اول اینکه این سلولها منشا نورواکتودرمی دارند و دوم اینکه از مزودرم منشا گرفته‌اند؛ ولی در سال‌های اخیر مدارک جدیدی در تایید احتمال دوم ارائه شده‌است. آخرین نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که میکروگلیاها از سلولهای مغز استخوان که از دودمان سلولهای میلوئیدی هستند منشا می‌گیرند. پیش سازهای میکروگلیا باید قبل از بلوغ سیستم عصبی وارد آن شوند. این عمل در پرندگان در هفته آخر جنینی و در جوندگان طی آخرین روزهای جنینی و اولین روزهای نوزادی صورت می‌گیرد. این پیش سازها از سه طریق وارد دستگاه عصبی می‌شوند: از طریق جریان و با عبور از اندوتلیال رگ‌ها، از طریق بطن‌های مغزی و از طریق مننژ. این یاخته ها بزرگ و ستاره ای شکل با هسته ای درشت کروی یا بیضوی بوده آستروسیت و آستروگلیا نیز خوانده می شوند. قطر آن ها بین بیست تا چهل میکرن است. بعضی از ماکروگلیاها که دارای انشعابات نازک سیتوپلاسمی بسیار زیاد هستند در ماده ی خاکستری مغز یافت می شوند. عده ای دیگر که انشعابات سیتوپلاسمی آن ها کم تر است در ماده ی سفید مغز و نخاع زیادترند و در مواردی که تعدادی از نورون ها، آسیب دیده از بین می روند با تکثیر خود جای نورون های از دست رفته را پر می کنند. بعضی از آستروگلیاها با انشعابات سیتوپلاسمی خود به دیواره ی رگ های مویین چسبیده یک جدار واقعی در اطراف مویرگ های مغز تشکیل می دهند که بخشی از سد بین خون و مغز است. از دیگر کارهای آستروگلیاها تشکیل پوشش گلیال در اطراف پریکاریون ها و دندریت هاست. پاسخ میکروگلیاها به آسیب سلول عصبی از طریق راه های ذیل انجام می گیرد: – افزایش در تعداد با تقسیم سلولی – تغییر در شکل سلولی(این سلول ها شروع به جمع کردن تعداد زیادی از انشعابات سلولی ظریف می کنند. در این مرحله میکروگلیاها شروع به تولید مولکول های مهم متعددی به عنوان مثال جهت سیگنالینگ سلول-سلول می کنند. ) – مهاجرت به طرف سطح سلول عصبی آسیب دیده – حذف نقاط اتصال دیگر سلول های عصبی(سیناپس ها) از سطح سلول عصبی آسیب دیده