دانلود مقالات ISI درباره دررفتگی + ترجمه فارسی

دررفتگی(به انگلیسی: Dislocation) به وضعیتی می گویند که در آن دو سطح استخوانی که در کنار هم قرار گرفته و یک مفصل را ساخته اند نسبت به هم جابجا شوند بطوری که ارتباط صحیح آناتومیکی که داشته اند از دست برود. دررفتگی یک جابجایی دائمی در سطوح مفصلی نسبت به یکدیگر است. دررفتگی کامل در صورت از دست دادن ارتباط بین دو سطح مفصلی کامل است ولی هنگامی که قطع تماس مشتقات مفصلی جزئی باشد٬ دررفتگی نسبی نام می‌گیرد. در هنگام دررفتگی کامل٬ مفصل چنان پیچیده یا کشیده شده که استخوان‌ها از محل طبیعی خود در مفصل خارج یا جابه جا شده و ممکن است رباط‌ها نیز کشیده یا پاره شوند. گاهی به علت گیر کردن بافت هایی در داخل مفصل، جااندازی بسته امکان پذیر نیست. در این موارد جااندازی نیاز به عمل جراحی دارد. در اکثر مواقع در هر دررفتگی مفصلی پزشک ارتوپد ابتدا سعی به جااندازی بسته میکند و اگر این جااندازی موفقیت آمیز نبود اقدام به عمل جراحی میکند. بعد از جاافتادن مفصل، باید لیگامان های پاره شده را هم درمان کرد. در موارد معدودی پارگی این لیگامان ها نیاز به عمل جراحی و بخیه کردن آنها دارد ولی معمولا نیاز به عمل جراحی نیست. به لیگامان ها اجازه داده میشود که خودشان در محل پاره شده جوش بخورند. این جوش خوردن ممکن است چند هفته طول بکشد. علائم و نشانه ها: ۱- تغییر شکل مفصل ۲- درد شدید در سطح مفصل که با تغییر وضعیت بدتر می شود 3- تورم اطراف مفصل ۴- تغییر رنگ اطراف مفصل ۵- ناتوانی در حرکت دادن ناحیه صدمه دیده ۶- اختلاف ظاهری در مقایسه با مفصل سالم ۷- حساسیت موضع به لمس یا فشار (تندرنس) همچنین در نزدیکی محل دررفتگی، احساس سوزش و بی حسی می کنید، مثلا موقع دررفتگی زانو در پای خود و هنگام دررفتگی آرنج، در دست خود این احساس را دارید. انواع مختلف در رفتگی لگن: در رفتگی خلفی: در90درصد مواقع افرادی که دچار در رفتگی لگن می شوند استخوان ران در این افراد از قسمت عقب حفره بیرون میزند. در این نوع از در رفتگی لگن زانو و ران پا به سمت داخل می چرخند و ران پا در حالت ثابت خود باقی خواهد ماند. در رفتگی تروماتیک: در رفتگی تروماتیک زمانی به وجود می آید که استخوان فمور (سر استخوان ران) از حفره اش در لگن خاصره (استخوان لگن) بیرون می زند. اغلب در رفتگی لگن زمانی اتفاق می افتد که فشار و نیروی زیادی به لگن وارد شود. مثلا در مواردی که فرد از ارتفاع زیاد سقوط کند و یا در تصادف های رانندگی علت هایی هستند که اغلب در رفتگی لگن را به وجود می آورند. در رفتگی قدامی: در رفتگی قدامی زمانی اتفاق می افتد که استخوان ران رو به جلو از حفره خود خارج می شود. در این مورد لگن کمی خم شده و پا به سمت دور از قسمت میانی بدن و بیرون می چرخد. در اغلب اوقات در مواقعی که لگن دچار دررفتگی می شود سایر قسمت های بدن مانند ماهیچه ها و لابروم ها و سایر بافت های نرمی که استخوان ها را دربر می گیرند نیز دچار اسیب دیدگی می شوند. دررفتگی مادرزادی لگن در نوزادان: دیسپلازی تکاملی لگن یا در رفتگی مادرزادی لگن که به طور اختصار CHD نامیده می شود زمانی بروز می کند که کودک به طور مادرزاد دارای لگنی با ثبات پایین باشد، که این امر به این علت است که مفصل لگن در مراحل اولیه رشد جنین خوب شکل نگرفته است. این مشکل با رشد نوزاد شدیدتر میشود. درمان نوع درمان بستگی به محل و شدت دررفتگی مفصل دارد که عبارتند از: 1-جا انداختن مفصل: در این روش، پزشک سعی می کند به آرامی استخوان دررفته را جای خودش بیندازد. بسته به میزان درد و ورم محل دررفتگی، قبل از جا انداختن مفصل نیاز به بی حسی موضعی و یا حتی بیهوشی وجود دارد. 2-بی حرکت کردن مفصل: بعد از جا انداختن درست استخوان، پزشک با استفاده از وسایل مخصوصی مثل آتل، محل مفصل را برای چندین هفته ثابت و بی حرکت می کند. مدت زمان ثابت نگه داشتن مفصل، بستگی به نوع و محل دررفتگی دارد. 3-داروهای مسکن: بعد از جا انداختن استخوان دررفته، هر نوع درد شدیدی باید بهبود پیدا کند. اما اگر درد ادامه داشت، ممکن است پزشک داروی مسکن برای شما تجویز کند. 4-عمل جراحی: اگر اعصاب یا رگ های خونی اطراف مفصل آسیب دیده باشند و یا پزشک نتواند استخوان دررفته را جا بیندازد، نیاز به عمل جراحی است. 5-توان بخشی: بعد از برداشتن آتل و یا گچ، به تدریج برنامه توان بخشی را برای بهبود حرکت و قدرت مفصل دررفته شروع می کنید.