دانلود مقالات ISI درباره ظرفیت آنتی اکسیدان + ترجمه فارسی

ظرفیت آنتی اکسیدانی) (Antioxidant capacityبه مجموعه ایی از ترکیبات مربوط می شود. آنتی اکسیدان به ترکیباتی اطلاق می شود که قادر به حفظ سیستم های بیولوژیکی در برابر اثرات مضر گونه های فعال اکسیژن و نیتروژن هستند. در واقع آنتی اکسیدانها نقش مهمی درمهار گونه های فعال اکسیژن و نیتروژن و جلوگیری از تشکیل آن ها ایفا می کنند. گونه های آنتی اکسیدانی به سه دسته تقسیم می شوند: 1) سیستم های آنزیمی مانند کاتالاز، گلوتاتیون پراکسیداز، گلوتاتیون ردکتاز، سوپر اکسید دیسموتاز و سرولوپلاسمین 2) مولکول های کوچک مانند آسکوربات، اسیداوریک، گلوتاتیون و ویتامین E 3) پروتئین ها مانند آلبومین، ترانسفرین و متالوتیونین ها. دخالت گونه های فعال اکسیژن، نیتروژن و کلر در پاتولوژی بسیاری از بیماری کاملا ثابت شده است. امروزه، بیش از 70 بیماری ذاتا با استرس اکسیداتیو یا فشار اکسایشی و واکنش های بیوشیمیایی متعاقب آن ارتباط دارد. هر گونه اختلال در عملکرد سیستم آنتی اکسیدانی منجر به تنش اکسیداتیو می شود که بسته به میزان و محل انجام آن باعث بروز و یا سرعت بخشیدن به ناهنجاری ها و بیماری های مختلفی از جمله بیماری های قلبی عروقی، بیماری های ریوی، بیماری های شدید کلیوی، دیابت، صرع، اختلالات کبدی، پارکینسون و سرطان می شود. منشاء این موارد پاتوفیزیولوژیک اختلال عملکرد میتوکندریایی و در نتیجه بهم خوردن توازن بین آزاد شدن گونه های فعال اکسیژن، نیتروژن و کلر و سنتز آنتی اکسیدان های دفاعی است که منجر به بروز استرس اکسیداتیو می شود. از عواقب جدی استرس اکسیداتیو در سطح سلولی و مولکولی تخریب DNA، ایجاد جهش و مرگ سلول از طریق آپپتوز و نکروز است. اهمیت زیاد آنتی اکسیدان ها در علوم مختلف بیولوژی، پزشکی، تغذیه و کشاورزی نیاز به وجود یک روش ساده، آسان و معتبر برای اندازه گیری ظرفیت آنتی اکسیدانی تام را ایجاد کرده است. در سال 1993 میلر و همکاران آزمایش جدیدی را برای اندازه گیری آنتی اکسیدان تام ابداع کردند که با عنوان ظرفیت آنتی اکسیدانی تام (TAC) طراحی شد. مزیت بزرگ این آزمایش اندازه گیری ظرفیت آنتی اکسیدانی تمامی آنتی اکسیدان های موجود در یک نمونه ی بیولوژیکی بود نه فقط اندازه گیری یک ترکیب واحد. روش‌های تعیین ظرفیت آنتی اکسیدانتی: به دلیل خاصیت آنتی اکسیدان‌ها در ممانعت از اثرات رادیکال آزاد در ایجاد بیماریها و فساد مواد غذایی، نقش و اثر آنتی اکسیدانها مورد توجه محققین، پزشکان وعموم مردم قرار گرفته است و مطالعات ارزیابی ظرفیت آنتی اکسیدانی یکی از متداولترین موضوعات مورد بررسی در سالهای اخیر بوده است. روشهای تعیین ظرفیت آنتی اکسیدانی بر اساس ساز و کار انتقال اتم هیدروژن شامل TRAP،ORAC و CBA و بر اساس سازوکار روش انتقال الکترون شاملFRAP، TEAC و DPPH میباشد. در کنار این روشهای تقریبا سنتی در سالهای اخیر روشهای دستگاهی مانند DSC نیز در تعیین ظرفیت آنتی اکسیدانی و پیشرفت اکسیداسیون مطرح شده است. در اینجا به بررسی معایب و مزایای روش TRAP می پردازیم. TRAP یکی از روش‌های متداول تعیین ظرفیت آنتی اکسیدانی پلاسمای خون می‌باشد. در این روش نیز سرعت پراکسیداسیون القا شده توسط AAPH (2’-Azobis (2-AmidinoPropane) Hydrochloride) از طریق کاهش شدت فلوئورسنس پروتئین آر فیکواریترین اندازه گرفته می‌شود. روش TRAP به طرق متعددی انجام میشود روش اولیه آزمون TRAP به این ترتیب است که بعد از اضافه کردن AAPH به پلاسما مقدار اکسیداسیون مواد قابل اکسید شدن از طریق اندازه‌گیری مقدار اکسیژن مصرفی در طول واکنش توسط الکترودهای اکسیژن اندازه گرفته می‌شود. در حضور آنتی اکسیدان‌ها در پلاسما زمان آغاز واکنش اکسیداسیون و یا مصرف اکسیژن به تاخیر میافتد. مدت زمان فاز تاخیری پلاسما با زمانی که مقادیر خاصی از استاندارد یا Trolox به پلاسمای خون اضافه شده است (استاندارد داخلی) مقایسه شده و به این ترتیب مقدارظرفیت آنتی اکسیدانی خون محاسبه می‌شود.