دانلود مقالات ISI درباره لوسمی پرومیلوسیتیک حاد + ترجمه فارسی

لوسمی گروهی از انواع سرطان است که معمولاً از مغز استخوان شروع می‌شود و باعث شکل‌گیری تعداد زیادی گلبول سفید غیرطبیعی می‌گردد. لوسمی پرومیلوسیتیک حاد Acute promyelocytic leukemia به اختصار APL یکی از انواع لوسمی های میلوئیدی حاد می باشد. بروز این لوسمی طبق گزارش های مختلف، در34-4. 8% بیماران AMLدیده می شود که بسته به پیشینه قومی، میزان بروز آن متفاوت است. میزان بروز سالانه AML تقریبا معادل 6/3 در هر 100000 نفر است. در ایران از بروز APLاطلاعات کاملی در دست نیست، اما تحقیقات نشان دهنده بروز بالای آن می باشد. لوسمی پرومیلوسیتیک حاد، زمانی یکی از زیر گروه های کشنده لوسمی بود که امروزه در بیشتر بیماران قابل درمان است. اولین بار که بیماری APL در سال 1957 شناخته شد. این مرض یکی از مهلک ترین انواع لوسمی میلوئید حاد به شمار می‌رفت از آن پس بررسی‌های زیادی در مورد درمان این بیماری به عمل آمد و پیشرفت های مهمی در این باره به دست آمد تا اینکه دکتر Bernard در سال 1973 در یک سمینار نشان داد که سلول های لوسمی پرومیلوسیتیک حساسیت شدیدی به Daunorubicin دارند و این حساسیت محتملاً مربوط به عیار پائین P-glycoprotein در سلول‌های این بیماری نسبت به سایر سلول‌های لوسمی میلوئید حاد دیگر می باشد. اگرچه با رویکردهای درمانی جدید، پیش آگهی مبتلایان به APL بهبود یافته است ولی هنوز تعدادی از بیماران پاسخ ضعیفی به درمان دارند. در این بیماران پارامترهای بالینی و بیولوژیکی زیادی در حصول به CR و میزان بقا مؤثر هستند از جمله سن پایین، گلبول های سفید کمتر از µl/10000 و عدم وجود پورپورا در هنگام تشخیص بیماری. روش های ایمونوفنوتایپینگ بر اساس تکنیک های ایمونوفلورسانس هنوز هم به عنوان مهمترین روش بررسی در بیماران APL مورد استفاده قرار می گیرد.