دانلود مقالات ISI درباره اختلالات طیف اوتیسم + ترجمه فارسی

اختلالات طیف اوتیسم(به انگلیسی: autism spectrum disorders) نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می‌کند و علّت اصلی آن ناشناخته‌است. این اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند. این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد. در بعضی موارد رفتارهای خودآزارانه و پرخاشگری نیز دیده می‌شود. در این افراد حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) پاسخ‌های غیرمعمول به افراد، دل‌بستگی به اشیا یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیر معمول دیده شود. هستهٔ مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است. یک نوع اختلال رشدی و ناهنجاری رفتاری دائمی است که بر روی چگونگی ارتباط برقرار کردن فرد با دیگران و نوع نگاه او به محیط اطرافش تاثیر گذار است، معمولا افرادی که اوتیسم دارند دنیا را یک مکان ترسناک می بینند و برایشان درک انگیزه دیگران و اعمال آنها بسیار دشوار است. دلیل استفاده از اصطلاح طیف در نامگذاری این اختلال این است که در کتاب دی اس ام فور، در تفکیک اختلال اوتیسم، سندرم آسپرگر، اختلال رت و اختلال تجزیه کودکی از یکدیگر مشکلاتی وجود داشت. در بعضی موارد روان شناسان و روان پزشکان، در صورت دسترسی به سابقه افراد، آسانتر می توانستند این اختلالات را از هم تفکیک کنند ولی دسترسی یافتن به گذشته و سوابق افراد می توانست بسیار سخت باشد، به دلیل این مشکلات، در دی اس ام فایو بطور کلی همه این اختلالات را اختلال طیف اوتیسم نام گذاری کردند. برای مثال: بسیاری از افرادی که قبلا مبتلا به اختلال آسپرگر تشخیص داده می شدند اکنون این تشخیص را دریافت خواهند کرد: اختلال طیف اوتیسم بدون نقص کلامی یا معلولیت ذهنی. اگرچه علت واحد و مشخصی از اوتیسم شناخته نشده است، اما تحقیقات فعلی، اوتیسم را به اختلافات بیولوژیکی و یا عصبی در مغز ارتباط میدهد. در بسیاری از خانواده ها نشانهایی از علایم اوتیسم یا نشانهای شبیه به آن در دیگر افراد خانواده به چشم میخورد. مطالعات امکان تاثیر ژن برای مبتلا شدن به اوتیسم را ممکن میداند. اگرچه محققین هنوز هیچ ژنی را بطور مستقیم به اوتیسم ارتباط نداده اند. پژوهشگران بر این باورند که شالوده ژنتیکی بسیار پیچیده است و احتمالاً تنها یک ژن معلولیت ایجاد نمیکند و اوتیسم شامل ترکیب چند ژن حامل بیماری میباشد.