دانلود مقالات ISI درباره بیماری پیوند علیه میزبان + ترجمه فارسی

بیماری پیوند علیه میزبان (GVHD) یک عارضه شایع در پیوند آلوژنیک مغز استخوان است که بعلت شناسایی لنفوسیت های T و سلول های NK فرد دهنده بر علیه بافت های گیرنده ی پیوند است. در واقع این حالت زمانی رخ می دهد که گیرنده پیوند، به لحاظ سیستم ایمنی بسیار تضعیف شده است. با این وجود، افزایش سن گیرنده پیوند، شدت ناسازگاری HLA بین دهنده و گیرنده و تعداد سلول هایT موجود در نمونه پیوند عوامل مستعد کننده GVHD هستند. GVHD حاد: ‌ گفتن این موضوع دشوار است که به طور دقیق میزان بروز GVHD حاد چقدر است، اما برخی گزارش‎ها خبر از 20 درصد موارد داده‌اند و دیگر گزارش‌ها حتی این میزان را تا 80 درصد در مورد افرادی که تحت پیوند آلوژنیک قرار می‎گیرند، عنوان می‎کنند. این ارقام بیش از 5500 نفر را در طول هر سال شامل می‎شود. GVHD حاد در محدودۀ 100 روز از آغاز پیوند سلول بنیادی آلوژنیک تشخیص داده می‎شود، و به طور معمول در فاصلۀ 2 تا 3 هفته پس از آغاز روند درمان بروز می‎کند. GVHD مزمن: GVHD مزمن اغلب اوقات در بیمارانی بروز می‎کند که پیشتر تجربۀ GVHD حاد را از سر گذرانده‎اند. این وضعیت در فاصلۀ 3 ماه تا بیش از یک سال پس از آغاز پیوند سلول بنیادی امکان بروز دارد. موارد GVHD مزمن می‎تواند طیفی از خفیف تا شدید را شامل شود و نیز قادر است مادام‎العمر و ناتوانی‎آور باشد. GVHD می‎تواند به بروز مشکلات پوستی و ریزش مو منجر گردد. این عارضه در عین حال قادر است تا به دستگاه‎های مختلف بدن مثل ریه‎ها و کبد آسیب برساند. مراحل ایجاد GVHD را می توان به صورت زیر تقسیم کرد: 1- تخریب سیستم ایمنی دهنده: این مرحله در شرایط بیماری و یا به دنبال تجویز داروهای شیمی درمانی ایجاد خواهد شد که طی آن سایتوکاین های پیش التهابی مانند فاکتور نکروز تومور α (TNF-α) و اینترلوکین 1 (IL-1) آزاد می شود. چنین سایتوکاین های بیان ملکول های چسبنده، کمک فعال کننده‌ها، آنتی ژنهایHLA را افزایش می دهد که منجر به تغییر رویکر سلول های ایمنی تزریقی ( دهنده) و سلول های ایمنی باقی مانده در فرد گیرنده خواهد شد. 2- فعالیت لنفوسیت T و کمک محرک ها: هسته واکنش GVHD در این مرحله قرار گرفته است آنجایکه لنفوسیت های T در پاسخ به APC میزبان فعال می شود. مطالعات نشان داده است که اغلب لنفوسیت های T CD8+ و خاطره ای درگیر هستند. سیگنال های خطری که در مرحله اول ایجاد شده است شرایط را برای فعال سازی لنفوسیت های T دهنده فراهم می کند حداقل با افزایش بیان کمک محرک ها. APC های گیرنده می توانند با عرضه آنتی ژن های خودی به لنفوسیت هایT زمینه را برای ایجاد GVHD فراهم کنند. 3- تکثیر لنفوسیت های T فعال شده دهنده در فرد گیرنده: بعد از برخورد لنفوسیت های T دهنده با APC های گیرنده و فعال شدنشان، شروع به تکثیر کرده و متعاقبا به بافت های بدن گیرنده حمله خواهد کرد و منجر به عوارض ناخوشایندی در گیرنده خواهد شد.