دانلود مقالات ISI درباره آدنوویروس + ترجمه فارسی

آدنوویروس(به انگلیسی: Adenovirus) ویروسهای بدون غشاء لیپیدی و دارای دی‌ان‌ای دو رشته‌ای خطی هستند از طریق رسپتورهای خود به سلولها می‌چسبند و با اندوسیتوز وارد سلول‌ها می‌شوند. ژنوم آدنوویروس‌ها در کروموزوم میزبان نفوذ نمی‌کند (فقط چرخه لیتیک دارند). این ویروسها اندازه‌ای متوسط (90–100 nm) دارند. آدنو ویروس‌ها اولین بار در سال ۱۹۵۳ از کشت سلولی آدنوئید انسان جدا ستزی شده‌اند. از آن به بعد حدود ۱۰۰ سروتیپ از آنها شناخته شد که ۴۷ سروتیپ آن موجب بیماری در انسان می‌شود. همه سروتیپ های انسانی، در یک جنس در خانواده آدنوویروئیده قرار گرفته‌اند. آدنو ویروس ها به زیر گروهای متنوع‌ تقسیم بندی می شوند که اعضاء هر زیر گروه شباهت زیادی نسبت به هم دارند. اختلالات شایع ناشی از آدنو ویروس ها عبارت‌اند از: 1-عفونت مجرای تنفسی 2- التهاب ملتحمه چشم (چشم صورتی) 3- التهاب هموراژیک مثاته و گاستروانتریت آدنو ویروس ها به ندرت باعث ایجاد بیماری‌های جدی یا سبب مرگ می‌شوند. با این حال، نوزادان و افرادی که سیستم ایمنی ضعیف شده‌ای دارند، یا مبتلایان به بیماری‌های تنفسی و یا بیماری های قلبی، در معرض خطر بالاتری برای ابتلا به بیماری شدید از یک عفونت آدنوویروس هستند. آدنو ویروس ها ژنوم حاوی DNA،دو رشته ای خطی،20 وجهی،252 کپسومر و فاقد انولوپ می باشند. آنتی ژن های مهم آنها فیبر ها می باشند که از 12 راس آن یا 12 پنتون خارج می شوند و 240 کپسومر هگزون دارد (شکل 4-1). آدنوویروس ها ایجاد بیماری در چشم و دستگاه تنفسی و دستگاه گوارش و سیستم ادراری می کنند. آدنو ویروس ها ی گروه A کمترین میزان درصد C+G را دارند و شدیدا" سرطانزا می باشند. در آدنو ویروس ها پلی پپتید VII در شکل گیری ساختمان مرکزی نقش مهمی دارد و قائده پنتون خاصیت سمی دارد که موجب ایجاد اثرات سیتوپاتیک می شود. اپیدمیولوژى عفونت‌هاى ناشى از آدنوویروس‌ها بیشتر در نوزادان و کودکان اتفاق مى‌افتند. ۵-۳ درصد از عفونت‌هاى تنفسى کودکان و کمتر از ۲ درصد از عفونت‌هاى تنفسى شهروندان بالغ در اثر این ویروس‌ها ایجاد مى‌شوند. توزیع فصلى آن از پائیز تا بهار است. بعضى از سروتیپ‌ها با اپیدمى‌هائى از بیمارى‌هاى حاد تنفسى در سربازان جدید همراه بوده است. انتقال از طرق استنشاق آئروسل ویروس، تلقیح ویروس به ساک‌هاى ملتحمه، و احتمالاً مدفوعى - دهانى صورت مى‌گیرد. تشخیص براساس جداسازى ویروس در کشت بافتى از ملتحمه، اوروفارنکس، خلط، ادرار یا مدفوع صورت مى‌گیرد. الیزا یا روش‌هاى هیبریدیزاسیون اسید نوکلئیک هم ممکن است در کشف ویروس از نمونه‌هاى بالینى به‌کار آیند. تشخیص‌هاى سرولوژیک هم در دسترس هستند.