دانلود مقالات ISI درباره سرطان پانکراس + ترجمه فارسی

سرطان پانکراس(به انگلیسی: Pancreatic cancer) در بافت پانکراس (اندامی که در شکم و به صورت افقی در پشت قسمت پایین معده قرار دارد) ایجاد می شود. پانکراس آنزیم هایی را به منظور هضم و هورمون هایی را به منظور کمک به تنظیم متابولیسم قندها ترشح می کند. سرطان پانکراس حتی در صورت تشخیص زودهنگام اغلب پیش آگهی ضعیف دارد. سرطان پانکراس به طور معمول به سرعت گسترش یافته و به ندرت در مراحل اولیه تشخیص داده می شود. این امر یکی از دلایل عمده مرگ ناشی از سرطان است. علائم و نشانه ها ممکن است تا زمانی که بیماری پیشرفت نکند، ظاهر نشوند. سرطان پانکراس زمانی رخ می‌دهد که سلول‌های درون غدهٔ لوزالمعده که پشت معده قرار دارد، به صورت خارج از کنترلی شروع به تکثیر می‌کنند و یک توده تشکیل می‌دهند. این سلول‌های سرطانی توانایی حمله به دیگر بخش‌های بدن را دارند. چند نوع سرطان پانکراس وجود دارد. رایج‌ترین نوع که آدنوکارسینوم پانکراس نام دارد، %۸۵ موارد را شامل می‌شود. این آدنوکارسینوم از بخشی از پانکراس شروع می‌کنند که مسئول ساخت آنزیم‌های گوارشی است. یک تا دو مورد از میان صد مورد سرطان پانکراس تومورهای اعصاب و غدد هستند که از سلول‌های تولیدکنندهٔ هورمون پانکراس به وجود می‌آیند. در کل، میزان تهاجمی بودن این تومورها کمتر است. علائم و نشانگان رایج‌ترین نوع سرطان پانکراس شامل این موارد است: زردی پوست، درد شکم یا درد کمر، کاهش وزن بدون دلیل، کم رنگی مدفوع، ادرار تیره و بی اشتهایی. معمولاً در مراحل اولیهٔ بیمارِی، نشانگانی وجود ندارد و نشانگانی که شاخص بیماری هستند و به اندازه‌ای خاص هستند که بتوانند ما را به سرطان پانکراس مشکوک کنند، معمولاً زمانی بروز پیدا می‌کنند که بیماری به مرحلهٔ پیشرفتهٔ خود رسیده است. تا زمانی که سرطان پانکراس تشخیص داده شود، معمولاً بیماری به نقاط دیگر بدن نیز گسترش یافته است. علائم و نشانه های سرطان پانکراس اغلب تا زمانی که بیماری پیشرفت نکند ظاهر نمی شود. علائم سرطان پانکراس عبارتند از: • درد در ناحیه بالای شکم که ممکن است به پشت گسترش یابد • زرد شدن پوست و سفیدی چشم ها (یرقان) • کاهش اشتها • کاهش وزن • افسردگی • لخته شدن خون علائم و نشانه های مرتبط درد شکمی (دل درد) (Abdominal pain)‎ استفراغ خونی (Vomiting blood)‎ سلول‌ها، ساختارهای کوچک تشکیل‌دهنده بافت‌های بدن هستند. سلول طبیعی رشد پیداکرده و سپس سلول‌های جدید را تشکیل می‌دهند، این سلول‌ها وقتی بدن به آن‌ها نیازمند است ایجاد می‌شوند. هنگامی‌که سلول‌های طبیعی رشد پیدا کردند، سلول مسن یا آسیب‌ دیده از بین می‌روند، سلول از این اصل ساده و مهم بدن پیروی نمی‌کنند. سلول سرطانی سلول‌هایی را می‌سازند که به آن‌ها نیاز نیست و سلول‌های مسن و آسیب‌دیده نیز از بین نمی‌روند. به‌ مرور زمان سلول‌های سرطانی آن‌قدر تکثیر پیدا می‌کنند تا یک تومور اولیه را تشکیل دهند. تومورهای اولیه می‌توانند رشد پیداکرده و بزرگ‌تر شده و به ارگان‌های مجاور و دوردست نیز دست‌اندازی کنند. ژن‌ها ساختارهایی درون‌ هسته سلول بوده که همه اعمال سلولی از جمله تکثیر و مرگ سلولی و نوع رفتار آن را تعریف می‌کنند. تغییرات در ژن‌ها باعث تبدیل سلول‌های طبیعی به سلول‌های بدخیم می‌شود. در داخل پانکراس دو دسته سلول درون‌ریز و برون‌ریز وجود دارد. سلول درون‌ریز، هورمون را ترشح می‌کنند. سلول برون‌ریز آنزیم‌ها را می‌سازند. هر دو جزء پانکراس بالقوه قابلیت تبدیل‌ شدن به بدخیمی را دارند ولی حدود ۹۰ درصد سرطان‌های پانکراس از جزء برون‌ریز شروع‌ شده و در مجاری ایجاد می‌شوند. این نوع بدخیمی پانکراس با نام آدنوکارسینومای داکتال نامیده می‌شود. چگونه سرطان پانکراس گسترش می‌یابد برعکس سلول‌های طبیعی، سلول بدخیم می‌توانند گسترش پیداکرده و تومور را در دیگر نواحی بدن تشکیل دهند. قدرت گسترش سلول‌های سرطانی باعث ترس و وحشت از بیماری سرطان پانکراس می‌شود. این سلول‌های بدخیم می‌توانند از طریق مجاورت با خون به ارگان‌های حیاتی رسیده و عملکرد آن‌ها را با اختلال همراه سازند. سرطان می‌تواند تهاجم موضعی پیداکرده و عروق خونی و مجاری صفراوی را درگیر کند یا اینکه از طریق عروق خونی و صفراوی به ارگان‌های دوردست دست‌اندازی پیدا کند که در این صورت متاستاز نامیده می‌شود. سلول‌های بدخیم از قدرت گسترش از طریق لنف نیز برخوردار هستند. آیا سرطان پانکراس وراثتی است؟ برای پاسخ دادن به این سؤال مطالعات بسیاری در حال انجام است. با این ‌وجود به نظر می‌رسد ۱۰-۱۵% بیماران دچار سرطان پانکراس به‌ صورت وراثتی به این بیماری مبتلا می‌شوند ولی اکثریت موارد بدخیمی‌های پانکراس به‌ صورت تک‌گیر اتفاق می‌افتند و ربطی به وراثت ندارند.